30. kafli - Útkváma Yngvars.

Haraldr konungr inn hárfagri lagði eigu sína á jarðir þær allar, er þeir Kveld-Úlfr ok Skalla-Grímr höfðu eftir átt í Nóregi, ok allt þat fé annat, er hann náði. Hann leitaði ok mjök eftir mönnum þeim, er verit höfðu í ráðum ok vitorðum eða nökkurum tilbeina með þeim Skalla-Grími um verk þau, er þeir unnu, áðr Skalla-Grímr fór ór landi á brott, ok svá kom sá fjandskapr, er konungi var á þeim feðgum, at hann hataðist við frændr þeira eða aðra nauðleytamenn eða þá menn, er hann vissi, at þeim höfðu allkærir verit í vináttu. Sættu sumir af honum refsingum, ok margir flýðu undan ok leituðu sér hælis, sumir innan lands, en sumir flýðu með öllu af landi á brott.

Yngvarr, mágr Skalla-Gríms, var einn af þessum mönnum, er nú var frá sagt. Tók hann þat ráð, at hann varði fé sínu, svá sem hann mátti, í lausaeyri ok fekk sér hafskip, réð þar menn til ok bjó ferð sína til Íslands, því at hann hafði þá spurt, at Skalla-Grímr hafði tekit þar staðfestu ok eigi myndi þar skorta landakosti með Skalla-Grími. En er þeir váru búnir ok byr gaf, þá sigldi hann í haf, ok greiddist ferð hans vel. Kom hann til Íslands fyrir sunnan landit ok helt vestr fyrir Reykjanes ok sigldi inn á Borgarfjörð ok helt inn í Langá ok upp allt til fors, báru þar farm af skipinu.

En er Skalla-Grímr spurði atkvámu Yngvars, þá fór hann þegar á fund hans ok bauð honum til sín með svá mörgum mönnum sem hann vildi. Yngvarr þekkðist þat. Var skipit upp sett, en Yngvarr fór til Borgar með marga menn ok var þar þann vetr með SkallaGrími. En at vári bauð Skalla-Grímr honum landakosti. Hann gaf Yngvari bú þat, er hann átti á Álftanesi, ok land inn til Leirulækjar ok út til Straumfjarðar. Síðan fór hann til útbús þess ok tók þar við, ok var hann inn nýzti maðr ok hafði auð fjár. Skalla-Grímr gerði þá bú í Knarrarnesi ok átti þar bú lengi síðan.

Skalla-Grímr var járnsmiðr mikill ok hafði rauðablástr mikinn á vetrinn. Hann lét gera smiðju með sjónum mjök langt út frá Borg, þar sem heitir Raufarnes. Þótti honum skógar þar fjarlægir. En er hann fekk þar engan stein, þann er svá væri harðr eða sléttr, at honum þætti gott at lýja járn við, - því at þar er ekki malargrjót, eru þar smáir sandar allt með sæ, - var þat eitt kveld, þá er aðrir menn fóru at sofa, at Skalla-Grímr gekk til sjóvar ok hratt fram skipi áttæru, er hann átti, ok reri út til Miðfjarðareyja, lét þá hlaupa niðr stjóra fyrir stafn á skipinu. Síðan steig hann fyrir borð ok kafaði ok hafði upp með sér stein ok færði upp í skipit. Síðan fór hann sjálfr upp í skipit ok reri til lands ok bar steininn til smiðju sinnar ok lagði niðr fyrir smiðjudurum ok lúði þar síðan járn við. Liggr sá steinn þar enn ok mikit sindr hjá, ok sér þat á steininum, at hann er barðr ofan ok þat er brimsorfit grjót ok ekki því grjóti glíkt öðru, er þar er, ok munu nú ekki meira hefja fjórir menn.

Skalla-Grímr sótti fast smiðjuverkit, en húskarlar hans vönduðu um ok þótti snemma risit. Þá orti hann vísu þessa:

Mjök verðr ár, sás aura,
ísarns meiðr at rísa,
váðir vidda bróður
veðrseygjar skal kveðja.
Gjalla lætk á golli
geisla njóts, meðan þjóta,
heitu, hrærikytjur
hreggs vindfrekar, sleggjur.