47. kafli - Uppganga í Lundi.

Haraldr Gormsson hafði þá tekit við ríki í Danmörk, en Gormr, faðir hans, var þá dauðr. Landit var þá herskátt. Lágu víkingar mjök úti fyrir Danmörku. Áka var kunnigt í Danmörku bæði á sjó ok landi, Spurði Egill hann mjök eftir, hvar þeir staðir væri, er stór féföng myndi fyrir liggja.

En er þeir kómu í Eyrarsund, þá sagði Áki, at þar var á land upp kaupstaðr mikill, er hét í Lundi, sagði, at þar var féván, en líkligt, at þar myndi vera viðtaka, er bæjarmenn væri. Þat mál var upp borit fyrir liðsmenn, hvárt þar skyldi ráða til uppgöngu eða eigi. Menn tóku þar allmisjafnt á, fýstu sumir, en sumir löttu. Var því máli skotit til stýrimanna. Þórólfr fýsti heldr uppgöngu. Þá var rætt við Egil, hvat honum þótti ráð. Hann kvað vísu:

Upp skulum órum sverðum,
ulfs tannlituðr, glitra.
Eigum dáð at drýgja
í dalmiskunn fiska.
Leiti upp til Lundar
lýða hverr sem bráðast.
Gerum þar fyr setr sólar
seið ófagran vigra.

Síðan bjuggust menn til uppgöngu ok fóru til kaupstaðarins. En er bæjarmenn urðu varir við ófrið, þá stefndu þeir í mót. Var þar tréborg um staðinn. Settu þeir þar menn til at verja. Tókst þar bardagi. Egill gengr fyrstr inn um borgina. Síðan flýðu bæjarmenn. Varð þar mannfall mikit. Ræntu þeir kaupstaðinn, en brenndu, áðr þeir skilðust við, fóru síðan ofan til skipa sinna.