8. kafli - Þórólfr gerist konungsmaðr.

Haraldr konungr hafði þat sumar sent orð ríkismönnum þeim, er váru á Hálogalandi, ok stefndi til sín þeim, er áðr höfðu eigi verit á fund hans. Var Brynjólfr ráðinn til þeirar ferðar ok með honum Bárðr, sonr hans. Fóru þeir um haustit suðr til Þrándheims ok hittu þar konung. Tók hann við þeim allfeginsamliga. Gerðist þá Brynjólfr lendr maðr konungs. Fekk konungr honum veizlur miklar aðrar en áðr hafði hann haft. Hann fekk honum ok finnferð, konungssýslu á fjalli ok finnkaup. Síðan fór Brynjólfr á brott ok heim til búa sinna, en Bárðr var eftir ok gerðist konungs hirðmaðr.

Af öllum hirðmönnum virði konungr mest skáld sín. Þeir skipuðu annat öndvegi. Þeira sat innast Auðunn illskælda. Hann var elztr þeira, ok hann hafði verit skáld Hálfdanar svarta, föður Haralds konungs. Þar næst sat Þorbjörn hornklofi, en þar næst sat Ölvir hnúfa, en honum it næsta var skipat Bárði. Hann var þar kallaðr Bárðr hvíti eða Bárðr sterki. Hann virðist þar vel hverjum manni. Með þeim Ölvi hnúfu var félagskapr mikill.

Þat sama haust kómu til Haralds konungs þeir Þórólfr Kveld-Úlfsson ok Eyvindr lambi, sonr Berðlu-Kára. Fengu þeir þar góðar viðtökur. Þeir höfðu þangat snekkju, tvítugsessu, vel skipaða, er þeir höfðu áðr haft í víking. Þeim var skipat í gestaskála með sveit sína.

Þá er þeir höfðu þar dvalizt, til þess er þeim þótti tími til at ganga á fund konungs, gekk þar með þeim Berðlu-Kári ok Ölvir hnúfa. Þeir kveðja konung.

Þá segir Ölvir hnúfa, at þar er kominn sonr Kveld-Úlfs, - “sem ek sagða yðr í sumar, at Kveld-Úlfr myndi senda til yðvar. Munu yðr heit hans öll föst. Meguð þér nú sjá sannar jartegnir, at hann vill vera vinr yðvarr fullkominn, er hann hefir sent son sinn hingat til þjónustu við yðr, svá sköruligan mann sem þér meguð nú sjá. Er sú bæn Kveld-Úlfs ok allra vár, at þú takir við Þórólfi vegsamliga ok gerir hann mikinn mann með yðr.”

Konungr svarar vel máli hans ok kveðst svá gera skyldu, - “ef mér reynist Þórólfr jafnvel mannaðr sem hann er sýnum fulldrengiligr.”

Síðan gerðist Þórólfr handgenginn konungi ok gekk þar í hirðlög, en Berðlu-Kári ok Eyvindr lambi, sonr hans, fóru suðr með skip þat, er Þórólfr hafði norðr haft. Fór þá Kári heim til búa sinna ok þeir Eyvindr báðir. Þórólfr var með konungi, ok vísaði konungr honum til sætis milli þeira Ölvis hnúfu ok Bárðar, ok gerðist með þeim öllum inn mesti félagskapr.

Þat var mál manna um Þórólf ok Bárð, at þeir væri jafnir at fríðleik ok á vöxt ok afl ok alla atgervi. Nú er Þórólfr þar í allmiklum kærleikum af konungi ok báðir þeir Bárðr.

En er vetrinn leið af ok sumar kom, þá bað Bárðr sér orlofs konung at fara at vitja ráðs þess, er honum hafði heitit verit it fyrra sumar. En er konungr vissi, at Bárðr átti skylt erendi, þá lofaði hann honum heimferð. En er hann fekk orlof, þá bað hann Þórólf fara með sér norðr þangat. Sagði hann, sem satt var, at hann myndi þar mega hitta marga frændr sína göfga, þá er hann myndi eigi fyrr sét hafa eða við kannast. Þórólfi þótti þat fýsiligt, ok fá þeir til þess orlof af konungi, búast síðan, höfðu skip gott ok föruneyti, fóru þá leið sína, er þeir váru búnir. En er þeir koma í Torgar, þá senda þeir Sigurði menn ok láta þeir höfðu bundit með sér it fyrra sumar. Sigurðr segir, at hann vill þat allt halda, sem þeir höfðu mælt, gera þá ákveðit um brullaupsstefnu, ok skulu þeir Bárðr sækja norðr þangat á Sandnes.

En er at þeiri stefnu kom, þá fara þeir Brynjólfr ok Bárðr ok höfðu með sér margt stórmenni, frændr sína ok tengðamenn. Var þat, sem Bárðr hafði sagt, at Þórólfr hitti þar marga frændr sína, þá er hann hafði ekki áðr við kannazt. Þeir fóru, til þess er þeir kómu á Sandnes, ok var þar in prúðligsta veizla. En er lokit var veizlunni, fór Bárðr heim með konu sína ok dvalðist heima um sumarit ok þeir Þórólfr báðir. En um haustit koma þeir suðr til konungs ok váru með honum vetr annan.

Á þeim vetri andaðist Brynjólfr. En er þat spyrr Bárðr, at honum hafði þar arfr tæmzt, þá bað hann sér heimfararleyfis, en konungr veitti honum þat. Ok áðr þeir skilðist, gerðist Bárðr lendr maðr, sem faðir hans hafði verit, ok hafði af konungi veizlur allar, þvílíkar sem Brynjólfr hafði haft. Bárðr fór heim til búa sinna ok gerðist brátt höfðingi mikill. En Hildiríðarsynir fengu ekki af arfinum þá heldr en fyrr. Bárðr átti son við konu sinni, ok hét sá Grímr. Þórólfr var með konungi ok hafði þar virðingar miklar.