60. kafli - Egill flutti Höfuðlausn.

Eiríkr konungr gekk til borða at vanða sínum, ok var þá fjölmenni mikit með honum. Ok er Arinbjöm varð þess varr, þá gekk hann með alla sveit sína alvápnaða í konungsgarð, þá er konungr sat yfir borðum. Arinbjörn krafði sér inngöngu í höllina. Honum var þat ok heimult gert. Ganga þeir Egill inn með helming sveitarinnar. Annarr helmingr stóð úti fyrir durum.

Arinbjörn kvaddi konung, en konungr fagnaði honum vel. Arinbjörn mælti: “Nú er hér kominn Egill. Hefir hann ekki leitat til brotthlaups í nótt. Nú viljum vér vita, herra, hverr hans hluti skal verða. Vænti ek góðs af yðr. Hefi ek þat gert, sem vert var, at ek hefi engan hlut til þess sparat at gera ok mæla svá, at yðvarr vegr væri þá meiri en áðr. Hefi ek ok látit allar mínar eigur ok frændr ok vini, er ek átta í Nóregi, ok fylgt yðr, en allir lendir menn yðrir skilðust við yðr, ok er þat makligt, því at þú hefir marga hluti til mín stórvel gert.”

Þá mælti Gunnhildr: “Hættu, Arinbjörn, ok tala ekki svá langt um þetta. Margt hefir þú vel gert við Eirík konung, ok hefir hann þat fullu launat. Er þér miklu meiri vandi á við Eirík konung en Egil. Er þér þess ekki biðjanda, at Egill fari refsingalaust heðan af fundi Eiríks konungs, slíkt sem hann hefir til saka gert.”

Þá segir Arinbjörn: “Ef þú, konungr, ok þit Gunnhildr hafið þat einráðit, at Egill skal hér enga sætt fá, þá er þat drengskapr at gefa honum frest ok fararleyfi um viku sakar, at hann forði sér, þó hefir hann at sjálfvilja sínum farit hingat á fund yðvarn ok vænti sér af því friðar. Fara þá enn skipti yður sem verða má þaðan frá.”

Gunnhildr mælti: “Sjá kann ek á þessu, Arinbjörn, at þú ert hollari Agli en Eiríki konungi. Ef Egill skal ríða heðan viku í brott í friði, þá mun hann kominn til Aðalsteins konungs á þessi stundu. En Eiríkr konungr þarf nú ekki at dyljast í því, at honum verða nú allir konungar ofreflismenn, en fyrir skömmu myndi þat þykkja ekki líkligt, at Eiríkr konungr myndi eigi hafa til þess vilja ok aðferð at hefna harma sinna á hverjum manni slíkum sem Egill er.”

Arinbjörn segir: “Engi maðr mun Eirík kalla at meira mann, þó at hann drepi einn bóndason útlendan, þann er gengit hefir á vald hans. En ef hann vill miklast af þessu, þá skal ek þat veita honum, at þessi tíðendi skulu heldr þykkja frásagnarverð, því at vit Egill munum nú veitast at, svá at jafnsnemma skal okkr mæta báðum. Muntu, konungr, þá dýrt kaupa líf Egils, um þat er vér erum allir at velli lagðir, ek ok sveitungar mínir. Myndi mik annars vara af yðr en þú myndir mik vilja leggja heldr at jörðu en láta mik þiggja líf eins manns, er ek bið.”

Þá segir konungr: “Allmikit kapp leggr þú á þetta Arinbjörn, at veita Agli lið. Trauðr mun ek til vera at gera þér skaða, ef því er at skipta, ef þú vill heldr leggja fram líf þitt en hann sé drepinn. En ærnar eru sakar til við Egil, hvat sem ek læt gera við hann.”

Ok er konungr hafði þetta mælt, þá gekk Egill fyrir hann ok hóf upp kvæðit ok kvað hátt ok fekk þegar hljóð:

Vestr fórk of ver,
en ek Viðris ber
munstrandar mar.
Svá’s mitt of far.
Drók eik á flot
við ísa brot.
Hlóðk mærðar hlut
míns knarrar skut.

Buðumk hilmir löð.
Þar ák hróðrar kvöð.
Berk Óðins mjöð
á Engla bjöð.
Lofat vísa vann.
Víst mærik þann.
Hljóðs biðjum hann,
því at hróðr of fann.

Hygg, vísi, at,
vel sómir þat,
hvé ek þylja fet,
ef ek þögn of get.
Flestr maðr of frá,
hvat fylkir vá,
en Viðrir sá,
hvar valr of lá.

Óx hjörva glöm
við hlífar þröm.
Guðr óx of gram.
Gramr sótti fram.
Þar heyrðisk þá,
þaut mækis á,
malmhríðar spá.
Sú vas mest of lá.

Vasat villr staðar
vefr darraðar
of grams glaðar
geirvangs raðar.
Þars í blóði
enn brimlá-móði
völlr of þrumði,
und véum glumði.

Hné folk á fit
við fleina hnit.
Orðstír of gat
Eiríkr at þat.

Fremr munk segja,
ef firar þegja.
Frágum fleira
til frama þeira.
Óxu undir
við jöfurs fundi.
Brustu brandar
við bláar randar.

Hlam heinsöðul
við hjaldrröðul.
Beit bengrefill,
þat vas blóðrefill.
Frák, at felli
fyr fetilsvelli
Óðins eiki
í éarnleiki.

Þar vas eggja at
ok odda gnat.
Orðstír of gat
Eiríkr at þat.

Rauð hilmir hjör.
Þar vas hrafna gjör.
Fleinn hitti fjör.
Flugu dreyrug spjör.
Ól flagðs gota
fárbjóðr Skota.
Trað nift Nara
náttverð ara.

Flugu hjaldrs tranar
á hræs lanar.
Órut blóðs vanar
benmás granar.
Sleit und freki,
en oddbreki
gnúði hrafni
á höfuðstafni.

Kom gríðar læ
at Gjalpar skæ.
Bauð ulfum hræ
Eiríkr of sæ.

Lætr snót saka
sverð-Frey vaka,
en skers Haka
skíðgarð braka.
Brustu broddar,
en bitu oddar.
Báru hörvar
af bogum örvar.

Beit fleinn floginn.
Þá vas friðr loginn.
Vas almr dreginn.
Varð ulfr feginn.
Stózk folkhagi
við fjörlagi.
Gall ýbogi
at eggtogi.

Jöfurr sveigði ý,
flugu unda bý.
Bauð ulfum hræ
Eiríkr of sæ.

Enn munk vilja
fyr verum skilja
skapleik skata.
Skal mærð hvata.
Verpr ábröndum,
en jöfurr löndum
heldr hornklofi.
Hann’s næstr lofi.

Brýtr bógvita
bjóðr hrammþvita.
Muna hodd-dofa
hringbrjótr lofa.
Mjök’s hánum föl
haukstrandar möl.
Glaðar flotna fjöl
við Fróða mjöl.

Verpr broddfleti
af baugseti
hjörleiks hvati.
Hann es baugskati.
Þróask hér sem hvar,
hugat mælik þar,
frétt’s austr of mar,
Eiríks of far.

Jöfurr hyggi at,
hvé ek yrkja fat.
Gótt þykkjumk þat,
es ek þögn of gat.
Hrærðak munni
af munar grunni
Óðins ægi
of jöru fægi.

Bark þengils lof
á þagnar rof.
Kannk mála mjöt
of manna sjöt.
Ór hlátra ham
hróðr bark fyr gram.
Svá fór þat fram,
at flestr of nam.