72. kafli - Egill kom til Þorfinns bónda.

Egill stóð upp um morgininn, þegar er dagaði. Bjuggust þeir förunautar ok fóru þegar, er þeir váru búnir, aftr til bæjarins ok leita Ármóðs. Ok er þeir kómu til skemmubúrs þess, er Ármóðr svaf í ok kona hans ok dóttir, þá hratt Egill upp hurðinni ok gekk til rekkjunnar Ármóðs. Hann brá þá sverði, en annarri hendi greip hann í skegg Ármóðs ok hnykkði honum á stokk fram, en kona Ármóðs ok dóttir hljópu upp ok báðu Egil, at hann dræpi eigi Ármóð.

Egill segir, at hann skyldi þat gera fyrir þeira sakar, - “því at þat er makligt, en hefði hann verðleika til, at ek dræpa hann.” Þá kvað Egill:

Nýtr illsögull ýtir
armlinns konu sinnar,
oss’s við ógnar hvessi
óttalaust, ok dóttur.
Þeygi munt við þenna
þykkjask verðr fyr drykkju
grepp, skulum á veg vappa
vítt, svágöru hlíta.

Síðan sneið Egill af honum skeggit við hökuna. Síðan krækði hann fingrinum í augat, svá at úti lá á kinninni. Eftir þat gekk Egill á brott ok til förunauta sinna.

Fara þeir þá leið sína, koma at dagverðarmáli til bæjar Þorfinns. Hann bjó við Eiðaskóg. Þeir Egill kröfðu dagverðar ok æja hestum sínum. Þorfinnr bóndi lét heimult skyldu þat. Ganga þeir Egill þá inn í stofu.

Egill spurði, ef Þorfinnr hefði varr orðit förunauta hans. “Höfum vér hér mælt mót með oss.”

Þorfinnr segir svá: “Fóru hér sex menn saman nökkuru fyrir dag ok váru vápnaðir mjök.”

Þá mælti húskarl Þorfinns: “Ek ók í nótt eftir viði, ok fann ek sex menn á leið, ok váru þat húskarlar Ármóðs, ok var þat miklu fyrir dag. Nú veit ek eigi, hvárt þeir munu allir einir ok inir sex menn, er þú sagðir frá.”

Þorfinnr segir, at þeir menn, er hann hafði hitt, höfðu síðar farit en húskarlinn kom heim með viðarhlassit.

Ok er þeir Egill sátu ok mötuðust, þá sá Egill, at kona sjúk lá í þverpallinum. Egill spurði Þorfinn, hver kona sú væri, er þar var svá þungliga haldin.

Þorfinnr segir, at hon hét Helga ok var dóttir hans, - “hefir hon haft langan vanmátt,” - ok þat var kröm mikil. Fekk hon enga nótt svefn ok var sem hamstoli væri.

“Hefir nökkurs í verit leitat,” segir Egill, “um mein hennar?”

Þorfinnr segir: “Ristnar hafa verit rúnar, ok er sá einn bóndason heðan skammt í brott, er þat gerði, ok er síðan miklu verr en áðr, eða kanntu, Egill, nökkut gera at slíkum meinum?”

Egill segir: “Vera kann, at ekki spillist við, þó at ek koma til.”

Ok er Egill var mettr, gekk hann þar til, er konan lá, ok ræddi við hana. Hann bað þá hefja hana ór rúminu ok leggja undir hana hrein klæði, ok nú var svá gert. Síðan rannsakaði hann rúmit, er hon hafði hvílt í, ok þar f ann hann tálkn, ok váru þar á rúnarnar. Egill las þær, ok síðan telgði hann af rúnarnar ok skóf þær í eld niðr. Hann brenndi tálknit allt ok lét bera í vind klæði þau, er hon hafði haft áðr. Þá kvað Egill:

Skalat maðr rúnar rísta,
nema ráða vel kunni.
Þat verðr mörgum manni,
es of myrkvan staf villisk.
Sák á telgðu talkni
tíu launstafi ristna.
Þat hefr lauka lindi
langs ofrtrega fengit.

Egill reist rúnar ok lagði undir hægendit í hvíluna, þar er hon hvíldi. Henni þótti sem hon vaknaði ór svefni ok sagði, at hon var þá heil, en þó var hon máttlítil, en faðir hennar ok móðir urðu stórum fegin. Bauð Þorfinnr, at Egill skyldi þar hafa allan forbeina, þann er hann þóttist þurfa.