84. kafli - Þorsteinn stökkvir í brott Steinari.

Þorgeirr er maðr nefndr. Hann var frændi Þorsteins ok inn mesti vinr. Hann bjó í þenna tíma á Álftanesi. Þorgeirr var vanr at hafa haustboð hvert haust. Þorgeirr fór til fundar við Þorstein Egilsson ok bauð honum til sín. Þorsteinn hét ferðinni, ok fór Þorgeirr heim.

En at ákveðnum degi bjóst Þorsteinn til farar, ok váru þá fjórar vikur vetrar. Með Þorsteini fór Austmaðr hans ok húskarlar tveir. Grímr hét sonr Þorsteins. Hann var þá tíu vetra ok, fór ok með Þorsteini, ok váru þeir fimm saman ok riðu út til fors ok þar yfir Langá, síðan út, sem leið lá, til Aurriðaár.

En fyrir útan ána var Steinarr á verki ok Önundr ok húskarlar þeira. Ok er þeir kenndu Þorstein, þá hljópu þeir til vápna sinna ok síðan eftir þeim Þorsteini. Ok er Þorsteinn sá eftirför Steinars, þá riðu þeir út af Langaholti. Þar er hóll einn hár ok óvíðr. Þar stíga þeir Þorsteinn af hestunum ok sækja upp á hólinn. Þorsteinn mælti, at sveinninn Grímr skyldi fara í skóginn ok verða eigi við staddr fundinn. Ok þegar er þeir Steinarr koma at hólnum, þá sækja þeir at þeim Þorsteini, ok varð þar bardagi. Þeir Steinarr váru sex saman vaxnir menn, en inn sjaundi sonr Steinars tíu vetra gamall. Þenna fund sá þeir menn, er váru á engiteigum af öðrum bæjum, ok runnu til at skilja þá. Ok er þeir váru skilðir, þá váru látnir húskarlar Þorsteins báðir. Fallinn var ok einn húskarl Steinars, en sárir sumir.

Ok er þeir váru skilðir, leitar Þorsteinn at, hvar Grímr var, ok finna þeir hann. Var Grímr þá sárr mjök, ok sonr Steinars lá þar hjá honum dauðr.

Ok er Þorsteinn hljóp á hest sinn, þá kallaði Steinarr á hann ok mælti: “Rennr þú nú, Þorsteinn hvíti,” segir hann.

Þorsteinn segir: “Lengra skaltu renna, áðr vika sé liðin.”

Síðan riðu þeir Þorsteinn út yfir mýrina ok höfðu með sér sveininn Grím. Ok er þeir kómu út í holt þat, er þar verðr, þá andast sveinninn, ok grófu þeir hann þar í holtit, ok er þat kallat Grímsholt, en þar heitir Orrostuhváll, sem þeir börðust.

Þorsteinn reið á Álftanes um kveldit, sem hann hafði ætlat, ok sat þar at boði þrjár nætr, en síðan bjóst hann til heimferðar. Menn buðust til at fara með honum, en hann vildi eigi. Riðu þeir tveir saman.

Ok þann sama dag, er Steinarr vissi ván, at Þorsteinn myndi heim ríða, þá reið Steinarr út með sjó. Ok er hann kom á melá þá, er verða fyrir neðan Lambastaði, þá settist hann þar á melinn. Hann hafði sverð þat, er Skrýmir hét, allra vápna bezt. Hann stóð þar á melnum með sverðit brugðit ok horfði þá á einn veg, því at hann sá þá reið Þorsteins utan um sandinn.

Lambi bjó á Lambastöðum ok sá, hvat Steinarr hafðist at. Hann gekk heiman ok ofan á bakkann, ok er hann kom at Steinari, þá greip hann aftan undir hendr honum. Steinarr vildi slíta hann af sér. Lambi helt fast, ok fara þeir nú af melunum á sléttuna, en þá ríða þeir Þorsteinn it neðra götuna. Steinarr hafði riðit stóðhesti sínum, ok hljóp hann inn með sjó. Þat sá þeir Þorsteinn ok undruðust, því at þeir höfðu ekki varir orðit við för Steinars. Þá þveraðist Steinarr fram á bakkann, því at hann sá eigi, at Þorsteinn hefði um riðit. Ok er þeir kómu á bakkann framanverðan, þá hratt Lambi honum fyrir melinn ofan á sandinn, en Lambi hljóp heim. Ok er Steinarr komst á fætr, þá rann hann eftir Lamba. En er Lambi kom at durum, þá hljóp hann ínn, en rak aftr hurðina. Steinarr hjó eftir honum, svá at sverðit stóð fast í vindskeiðunum. Skilðust þeir þar. Gekk Steinarr heim.

En er Þorsteinn kom heim, þá sendi hann um daginn eftir húskarl sinn út til Leirulækjar at segja Steinari, at hann færði bústað sinn um Borgarhraun, en at öðrum kosti myndi hann njóta þess við Steinar, ef hann ætti fleira mannaforráð, - “ok mun þá eigi kostr brottferðar.”

En Steinarr bjó ferð sína út á Snæfellsströnd, ok þar setti hann bú saman, er heitir at Elliða, ók lýkr þar viðskiptum þeira Þorsíeins Egilssonar.

Þorgeirr blundr bjó at Ánabrekku. Hann veitti Þorsteini illar búsifjar í öllu því, er hann mátti.

Þat var eitt sinn, er þeir hittust Egill ok Þorsteinn, at þeir ræddu margt um Þorgeir blund, frænda sinn, ok kómu allar ræður ásamt með þeim. Þá kvað Egill:

Spanðak jörð með orðum
endr Steinari úr hendi.
Ek þóttumk þá orka
arfa Geirs til þarfar.
Mér brásk minnar systur
mögr. Hétumk þá fögru.
Máttit böls of bindask
Blundr. Ek slíkt of undrumk.

Þorgeirr blundr fór í brott frá Ánabrekku ok fór suðr í Flókadal, því at Þorsteinn þóttist ekki mega við hann eiga, en hann vildi þó vægjast þar við.

Þorsteinn var maðr órefjusamr ok réttlátr ok óáleitinn við menn, en helt hlut sínum, ef aðrir menn leituðu á hann, enda veitti þat heldr þungt flestum at etja kappi við hann.

Oddr var þá höfðingi í Borgarfirði fyrir sunnan Hvítá. Hann var hofsgoði ok réð fyrir hofi því, er allir menn guldu hoftoll til fyrir innan Skarðsheiði.