5. kafli - Konungr gerði orð Kveld-Úlfi.

Haraldr konungr lá með her sinn í Fjörðum. Hann sendi menn þar um land á fund þeira manna, er eigi höfðu komit til hans, er hann þóttist erendi við eiga.

Konungs sendimenn kómu til Kveld-Úlfs ok fengu þar góðar viðtökur. Þeir báru upp erendi sín, sögðu, at konungr vildi, at Kveld-Úlfr kæmi á fund hans. “Hann hefir,” sögðu þeir, “spurn af, at þú ert göfugr maðr ok stórættaðr. Muntu eiga kost af honum virðingar mikillar. Er konungi mikit kapp á því at hafa með sér þá menn, at hann spyrr, at afreksmenn eru at afli ok hreysti.”

Kveld-Úlfr svarar, sagði, at hann var þá gamall, svá at hann var þá ekki til færr at vera úti á herskipum. “Mun ek nú heima sitja ok láta af at þjóna konungum.”

Þá mælti sendimaðr: “Láttu þá fara son þinn til konungs. Hann er maðr mikill ok garpligr. Mun konungr gera þik lendan mann, ef þú vill þjóna honum.”

“Ekki vil ek,” sagði Grímr, “gerast lendr maðr, meðan faðir minn lifir, því at hann skal vera yfirmaðr minn, meðan hann lifir.”

Sendimenn fóru í brott, en er þeir kómu til konungs, sögðu þeir honum allt þat, er Kveld-Úlfr hafði rætt fyrir þeim. Konungr varð við styggr ok mælti um nökkurum orðum, sagði, at þeir myndi vera menn stórlátir, eða hvat þeir myndi fyrir ætlast.

Ölvir hnúfa var þá nær staddr ok bað konung vera eigi reiðan. “Ek mun fara á fund Kveld-Úlfs, ok mun hann vilja fara á fund yðvarn, þegar er hann veit, at yðr þykkir máli skipta.”

Síðan fór Ölvir á fund Kveld-Úlfs ok sagði honum, at konungr var reiðr ok eigi myndi duga, nema annarr hvárr þeira feðga færi til konungs, ok sagði, at þeir myndi fá virðing mikla af konungi, ef þeir vildi hann þýðast, sagði frá mikit, sem satt var, at konungr var góðr mönnum sínum bæði til fjár ok metnaðar.

Kveld-Úlfr sagði, at þat var hans hugboð, - “at vér feðgar munim ekki bera gæfu til þessa konungs, ok mun ek ekki fara á fund hans. En ef Þórólfr kemr heim í sumar, þá mun hann auðbeðinn þessar farar ok svá at gerast konungs maðr. Segðu svá konungi, at ek mun vera vinr hans ok alla menn, þá er at mínum orðum láta, halda til vináttu við hann. Ek mun ok halda inu sama um stjórn ok umboð af hans hendi sem áðr hafða ek af fyrra konungi, ef konungr vill, at svá sé, ok enn síðar sjá, hversu semst með oss konungi.”

Síðan fór Ölvir aftr til konungs ok sagði honum, at Kveld-Úlfr myndi senda honum son sinn, ok sagði, at sá var betr til fallinn, er þá var eigi heima. Lét konungr þá vera kyrrt. Fór hann þá um sumarit inn í Sogn, en er haustaði, bjóst hann at fara norðr til Þrándheims.