76. kafli - Egill færir skattin ok ferr til Íslands.

Egill fór, til þess er hann kom vestr af skóginum. Sóttu þeir til Þorfinns at kveldi ok fengu þar allgóðar viðtökur. Váru þá bundin sár þeira Egils. Nökkurar nætr váru þeir þar, - Helga, dóttir bónda, var þá á fótum ok heil meina sinna, þakkaði hon ok öll þau Agli þat, - hvíldu sik þar ok eyki sína.

En maðr sá, er Helgu hafði rúnar ristit, var þaðan skammt á brott. Kom þat þá upp, at hann hafði beðit hennar, en Þorfinnr vildi eigi gifta hana. Þá vildi bóndason glepja hana, en hon vildi eigi. Þá þóttist hann rísta henni manrúnar, en hann kunni þat eigi, ok hafði hann þat ristit henni, er hon fekk meinsemi af.

Ok er Egill var til brottfarar búinn, þá fylgði Þorfinnr honum ok þeir feðgar á götu. Váru þeir þá saman tíu eða tólf. Fóru þeir þá dag þann allan með þeim til varúðar fyrir Ármóði ok húskörlum hans. Ok er þessi tíðendi spurðust, at þeir Egill höfðu barizt við ofrefli liðs á skóginum ok sigrat, þá þótti Ármóði engi ván, at hann myndi mega reisa rönd við Agli. Sat Ármóðr því heima við alla sína menn. Þeir Egill ok Þorfinnr skiptust gjöfum við at skilnaði ok mæltu til vináttu með sér.

Síðan fóru þeir Egill leið sína, ok er ekki sagt, at til tíðenda yrði í ferð þeira, áðr þeir kómu til Þorsteins. Váru þá grædd sár þeira. Dvölðust þeir Egill þar til várs. En Þorsteinn fekk sendimenn til Hákonar konungs at færa honum skatt þann, er Egill hafði sótt til Vermalands. Ok er þeir kómu á konungs fund, þá sögðu þeir honum tíðendi þau, er gerzt höfðu í ferð þeira Egils, ok færðu honum skattinn. Konungr þóttist þá vita, at þat mundi satt vera, er áðr hafði hann grunat um, at Arnviðr jarl mundi hafa látit drepa sendimenn hans tvenna, er hann hafði austr sent. Sagði konungr, at Þorsteinn skyldi þá hafa landvist ok vera í sætt við hann. Fara sendimenn síðan heimleiðis, ok er þeir koma aftr til Þorsteins, þá segja þeir honum, at konungr lét vel yfir þessi ferð ok Þorsteinn skyldi þá vera í sætt ok vináttu við konung.

Hákon konungr fór í Vík austr um sumarit, en þaðan gerði hann ferð sína austr á Vermaland með mikit lið. Arnviðr jarl flýði undan, en konungr tók stór gjöld af bóndum þeim, er honum þóttu í sökum við sik, svá sem sagt er af þeim, er skattinn sóttu. Setti hann þar yfir jarl annan ok tók gíslar af honum ok bóndum.

Hákon konungr fór í þeiri ferð víða um Gautland it vestra ok lagði þat undir sik, svá sem sagt er í sögu hans ok finnst í kvæðum þeim, er um hann hafa ort verit. Þá er ok sagt, at hann fór til Danmerkr ok herjaði þar víða. Þá hrauð hann tólf skip af Dönum með tveimr skipum, ok þá gaf hann konungsnafn Tryggva Óláfssyni, bróðursyni sínum, ok vald yfir Víkinni austr.

Egill bjó kaupskip sitt um sumarit ok réð þar til föruneyti, en langskip þat, er hann hafði haft um haustit ór Danmörku, gaf hann Þorsteini at skilnaði. Þorsteinn gaf Agli góðar gjafar, ok mæltu til mikillar vináttu sín í milli. Egill gerði sendimenn til Þórðar á Aurland, mágs síns, ok fekk honum umboð sitt at skipa jarðir þær, er Egill átti í Sogni ok á Hörðalandi, ok bað hann selja, ef kaupendr væri til.

Ok er Egill var búinn ferðar sinnar ok byr gaf, þá sigldu þeir út eftir Víkinni ok svá leið sína norðr fyrir Nóreg ok síðan í haf út. Byrjaði þeim til góðrar hlítar, kómu af hafi í Borgarfjörð, ok helt Egill skipinu inn eftir firðinum ok til hafnar skammt frá bæ sínum ok lét heim flytja varnað sinn, en ráða skipi til hlunns. Egill fór heim til bús síns. Urðu menn honum fegnir. Dvaldist Egill þar þann vetr.