75. kafli - Þeir Egill drápu hálfan þriðja tug manna.

Egill fór, til þess er hann kom til Álfs, ok var þar um nótt í góðum beinleika. Eftir um morgininn stóð hann upp fyrir dag, bjóst þá til ferðar.

Ok er þeir sátu yfir dagverði, þá kom þar Álfr bóndi. Hann mælti: “Snemma búizt þér, Egill, en hitt myndi mitt ráð at hrapa ekki ferðinni, sjást heldr fyrir, því at ek ætla, at menn munu settir fyrir yðr á skóginn. Ek hefi ekki menn til at fá þér til fylgðar, svá at þér sé styrkr at, en þat vil ek bjóða, at þú dvelist hér með mér, þar til er ek kann þat at segja þér, at fært mun um skóginn.”

Egill segir: “Þat mun ekki nema hégómi einn. Mun ek fara veg minn, sem ek hefi áðr ætlat.”

Þeir Egill bjuggust til farar, en Álfr latti ok bað hann aftr fara, ef hann yrði varr við, at vegrinn væri troðinn, sagði, at þar hefði engi maðr farit yfir skóginn austan, síðan er Egill fór austr, - “nema þessir hafi farit, er mér er ván, at yðr vili finna.”

“Hvat ætlar þú, hversu margir þeir muni vera, ef svá er sem þér segið? Ekki erum vér uppnæmir, þótt nökkurr sé liðsmunr.”

Hann segir: “Ek var farinn fram til skógarins ok húskarlar mínir með mér, ok kómum vit á mannafar, ok lá sú slóð fram á skóginn, ok mundu þeir hafa verit margir saman. En ef þú trúir eigi því, er ek segi þér, þá far þangat ok sjá slóðina, en snú aftr, ef þér sýnist sem ek segi þér.”

Egill fór sína leið. Ok er þeir kómu á veginn, þann er á skóginn lá, þá sá þeir þar bæði manna spor ok hrossa. Þá mæltu förunautar Egils, at þeir skyldi aftr hverfa.

“Fara munum vér,” sagði Egill. “Þykkir mér þat ekki undarligt, þótt menn hafi farit um Eiðaskóg, því at þat er alþýðuleið.”

Síðan fóru þeir, ok helzt ferillinn, ok var þá fjölði spora, ok er þeir koma þar, er leiðir skilði, þá skilði ok slóðina, ok var þá jafnmikil í hvárn stað.

Þá mælti Egill: “Nú þykkir mér vera mega, at Álfr hafi satt sagt. Skulum vér nú búast um, svá sem oss sé ván, at fundr várr muni verða.”

Síðan kasta þeir Egill af sér skikkjum ok öllum lausaklæðum. Leggja þeir þat í sleða. Egill hafði haft í sleða sínum bastlínu mjök mikla, því at þat er siðr manna, er aka langar leiðir, at hafa með sér lausataugir, ef at reiða þarf at gera. Egill tók hellustein mikinn ok lagði fyrir brjóst sér ok kviðinn. Síðan rábendi hann þar at taugina ok vafði henni sívafi ok bjó svá allt upp um herðarnar. Eftir þat fara þeir leið sína.

Eiðaskógr er á þann veg, at mörk er stór allt at byggðinni hvárritveggju, en um miðjan skóginn er víða smáviði ok kjörr, en sums staðar skóglaust með öllu.

Þeir Egill sneru leið ina skemmri, er yfir hálsinn lá. Allir höfðu þeir skjöldu ok hjálma ok höggvápn ok lagvápn. Egill fór fyrir þeim. Ok er þeir fóru at hálsinum, þá var þar undir niðri skógr, en skóglaust uppi á klifinu.

En er þeir váru komnir upp í klifit, þá hljópu sjau menn ór skóginum ok upp í kleifina eftir þeim ok skutu at þeim. Þeir Egill snerust við, ok stóðu þeir jafnfram um þvera götuna. Þá kómu aðrir menn ofan at þeim á hamarinn, ok grýttu þeir þaðan á þá, ok var þeim þat miklu hættara.

Þá mælti Egill: “Nú skuluð þér fara á hæli undan í kleifina ok hlífast sem þér meguð, en ek mun leita upp á bergit.”

Þeir gerðu svá. Ok er Egill kom upp ór klifinu, þá váru þar fyrir átta menn ok gengu allir senn at honum ok sóttu hann. En ekki er at segja frá höggva viðskiptum, svá lauk, at hann felldi þá alla. Síðan gekk hann á bergit fram ok bar ofan grjót, ok stóð þar ekki við. Lágu þar eftir þrír inir vermsku, en fjórir kómust í skóginn, ok váru þeir sárir ok barðir.

Síðan tóku þeir Egill hesta sína ok fóru fram á leið, til þess er þeir kómu yfir hálsinn, en þeir inir vermsku, er undan höfðu komizt, gerðu njósn félögum sínum, þeim er við fenin váru. Stefndu þeir þá fram ina neðri leiðina ok svá fram fyrir þá Egil á veginn.

Þá sagði Úlfr félögum sínum: “Nú skulum vér fara at ráðum við þá, stilla svá til, at þeir nái eigi at renna. Hér er þannig til farit,” segir hann, “at leiðin liggr fram með hálsinum, en feninu víkr at upp, ok er þar hamarr fyrir ofan, en brautin liggr fram í milli ok er eigi breiðari en götubreidd. Skulu sumir fara fram um hamarinn ok taka við þeim, ef þeir vilja fram, en sumir skulu leynast hér í skóginum ok hlaupa síðan á bak þeim, er þeir koma fram um. Gætum svá til, at engi komist undan.”

Þeir gerðu svá sem Úlfr mælti. Fór Úlfr fram um bergit ok tíu menn með honum.

Þeir Egill fara sína leið ok vissu ekki til þessar ráðagerðar, fyrr en þeir kómu í einstigit. Þá hljópu þar menn á bak þeim ok báru þegar vápn á þá. Þeir Egill snerust í móti ok vörðust. Nú drífa ok menn at þeim, þeir er verit höfðu fyrir framan hamarinn, ok er Egill sá þat, snerist hann í móti þeim. Var þar skammt höggva í millum, ok felldi Egill þar suma í götunni, en sumir hurfu aftr, þar er jafnlendit var meira. Egill sótti þá eftir þeim. Þar fell Úlfr, ok at lykðum drap Egill þar einn ellifu menn. Síðan sótti hann þar til, er förunautar hans vörðu götuna fyrir átta mönnum. Váru þar hvárirtveggju sárir. Ok er Egill kom til, þá flýðu þegar inir vermsku, en skógrinn var við sjálft. Kómust þar undan fimm ok allir sárir mjök, en þrír fellu þar.

Egill hafði mörg sár ok engi stór. Fóru þeir nú sína leið. Hann batt sár förunauta sinna, ok váru engi banvæn. Settust þeir þá í sleða ok óku, þat er eftir var dagsins.

En þeir inir vermsku, er undan kómust, tóku hesta sína ok drógust austr af skóginum til byggða. Váru þá bundin sár þeira. Fá þeir sér föruneyti, til þess er þeir kómu á fund jarls, ok segja honum sínar ófarar.

Þeir segja, at hvárrtveggi Úlfr er fallinn ok dauðir váru hálfr þriði tigr manna, - “en fimm einir kómust undan með lífi ok þó þeir allir sárir ok barðir.”

Jarl spurði, hvat þá væri tíðenda um Egil ok hans förunauta.

Þeir svöruðu: “Ógerla vissum vér hversu mjök þeir váru sárir, en ærit djarfliga sóttu þeir at oss. Þá er vér várum átta, en þeir fjórir, þá flýðum vér. Kómust fimm á skóginn, en þrir létust, en eigi sáum vér annat en þeir Egill væri þá spánnýir.”

Jarlinn sagði, at þeira ferð var orðin in versta. “Mynda ek kunna því, at vér hefðim mannalát mikit, ef þér hefðið drepit þá Norðmennina, en nú er þeir koma vestr af skóginum ok segja þessi tíðendi Nóregskonungi, þá eigum vér af honum ván inna mestu afarkosta.”