41. kafli - Af Agli ok Arinbirni.

Björn hlaut annan bústað, góðan ok virðiligan. Gerðist hann ekki handgenginn konungi. Því var hann kallaðr Björn hölðr. Var hann maðr vellauðigr ok stórmenni mikit.

Þórólfr fór brátt á fund Bjarnar, þegar er hann kom af hafi, ok fylgði heim Ásgerði, dóttur hans. Varð þar fagnafundr. Ásgerðr var in vænsta kona ok in gerviligsta, vitr kona ok allvel kunnandi.

Þórólfr fór á fund Eiríks konungs. En er þeir hittust, bar Þórólfr Eiríki konungi kveðju Skalla-Gríms ok sagði, at hann hafði þakksamliga tekit sending konungs, bar fram síðan langskipssegl gott, er hann sagði, at Skalla-Grímr hefði sent konungi. Eiríkr konungr tók vel við gjöf þeiri ok bauð Þórólfi at vera með sér um vetrinn.

Þórólfr þakkaði konungi boð sitt. “Ek mun nú fyrst fara til Þóris. Á ek við hann nauðsynja erendi.”

Síðan fór Þórólfr til Þóris, sem hann hafði sagt, ok fekk þar allgóðar viðtökur. Bauð Þórir honum at vera með sér.

Þórólfr sagði, at hann myndi þat þekkjast, - “ok er sá maðr með mér, at þar skal vist hafa, sem ek em. Hann er bróðir minn, ok hefir hann ekki fyrr heiman gengit, ok þarf hann, at ek veita honum umsjá.”

Þórir sagði, at þat var heimult, þó at Þórólfr vildi fleiri menn hafa með sér þangat. “Þykkir oss,” segir hann, “sveitarbót at bróður þínum, ef hann er nökkut þér líkr.”

Síðan fór Þórólfr til skips síns ok lét þat upp setja ok um búa, en hann fór ok Egill til Þóris hersis.

Þórir átti son, er hét Arinbjörn. Hann var nökkuru ellri en Egill. Arinbjörn var þegar snemma sköruligr maðr ok inn mesti íþróttamaðr. Egill gerði sér títt við Arinbjörn ok var honum fylgjusamr, en heldr var fátt með þeim bræðrum.