24. kafli - Hryggð Kveld-Úlfs.

Kveld-Úlfr spurði fall Þórólfs, sonar síns. Varð hann hryggr við þessi tíðendi, svá at hann lagðist í rekkju af harmi ok elli.

Skalla-Grímr kom oft til hans ok talði fyrir honum, bað hann hressa sik, sagði, at allt var annat athæfiligra en þat at auvirðast ok leggjast í kör. “Er hitt heldr ráð, at vér leitim til hefnda eftir Þórólf. Má vera, at vér komim í færi við nökkura þá menn, er verit hafa at falli Þórólfs. En ef þat er eigi, þá munu þeir vera menn, er vér munum ná, er konungi mun sér þykkja móti skapi.”

Kveld-Úlfr kvað vísu:

Nú frák norðr í eyju,
norn erum grimm, til snimma
Þundr kaus þremja skyndi,
Þórólf und lok fóru.
Létumk þung at þingi
Þórs fangvina at ganga,
skjótt munat hefnt, þótt hvettimk
hugr, malm-Gnáar brugðit.

Haraldr konungr fór þat sumar til Upplanda ok fór um haustit vestr á Valdres ok allt á Vors. Ölvir hnúfa var með konungi ok kom oft á mál við konung, ef hann myndi vilja bæta Þórólf, veita Kveld-Úlfi ok Skalla-Grími fébætr eða mannsóma þann nökkurn, er þeir mætti við una. Konungr varnaði þess eigi með öllu, ef þeir feðgar færi á fund hans.

Síðan byrjaði Ölvir ferð sína norðr í Fjörðu, létti eigi fyrr en hann kom at kveldi dags til þeira feðga. Tóku þeir þakksamliga við honum. Dvalðist hann þar nökkura hríð.

Kveld-Úlfr spurði Ölvi vandliga frá atburðum þeim, er gerzt höfðu á Sandnesi, þá er Þórólfr fell, svá at því, hvat Þórólfr vann til frama, áðr hann felli, svá ok, hverir vápn báru á hann eða hvar ,hann hafði mest sár eða hvernig fall hans yrði. Ölvir sagði allt þat, er hann spurði, svá þat, at Haraldr konungr veitti honum sár þat, er ærit myndi eitt til bana, ok Þórólfr fell nær á fætr konungi á grúfu.

Þá svarar Kveld-Úlfr: “Vel hefir þú sagt, því at þat hafa gamlir menn mælt, at þess manns myndi hefnt verða, ef hann felli á grúfu, ok þeim nær koma hefndin, er fyrir yrði, er hinn felli. En ólíklegt er, at oss verði þeirar hamingju auðit.”

Ölvir sagði þeim feðgum, at hann vænti, ef þeir vildi fara á fund konungs ok leita eftir bótum, at þat myndi sómaför verða, ok bað þá til þess hætta ok lagði mörg orð til.

Kveld-Úlfr sagði, at hann var hvergi færr fyrir elli sakar. “Mun ek vera heima,” sagði hann.

“Vill þú fara, Grímr?” sagði Ölvir.

“Ekki erendi ætla ek mik eiga,” sagði Grímr. “Mun konungi ek þykkja ekki orðsnjallr. Ætla ek mik ekki lengi munu biðja bótanna.”

Ölvir sagði, at hann myndi þess eigi þurfa. “Skulum vér mæla allt fyrir hönd þína, slíkt er vér kunnum.”

En með því at Ölvir sótti þat mál mjök, þá hét Grímr ferð sinni, þá er hann þættist búinn. Kváðu þeir Ölvir á með sér þá stund, er Grímr skyldi koma á konungs fund. Fór þá Ölvir fyrst á brott ok til konungs.