16. kafli - Hildiríðarsynir fá sýslu Þórólfs.

Þórólfr fór um sumarit suðr til Þrándheims á fund Haralds konungs ok hafði þar með sér skatt allan ok mikit fé annat ok níu tigu manna ok alla vel búna. En er hann kom til konungs, var þeim skipat í gestaskála ok veitt þeim it stórmannligsta.

Eftir um daginn gekk Ölvir hnúfa til Þórólfs, frænda síns. Töluðust þeir við. Sagði Ölvir, at Þórólfr var þá hrópaðr mjök ok konungr hlýddi á slíkar fortölur.

Þórólfr bað Ölvi byrja mál sitt við konung, - “því at ek mun,” sagði hann, “vera skammtalaðr fyrir konungi, ef hann vill heldr trúa rógi vándra manna en sannendum ok einurð, er hann mun reyna at mér.”

Annan dag kom Ölvir til móts við Þórólf ok sagði, at hann hefði rætt mál hans við konung. “Veit ek nú eigi,” sagði hann, “gerr en áðr, hvat honum er í skapi.”

“Ek skal þá sjálfr ganga til hans,” segir Þórólfr.

Gerði hann svá, gekk til konungs, þá er hann sat yfir matborði, ok er hann kom inn, heilsaði hann konungi. Konungr tók kveðju hans ok bað Þórólfi gefa at drekka.

Þórólfr sagði, at hann hafði þar skatt þann, er konungr átti, er kominn var af Finnmörk, - “ok enn fleiri hluti hefi ek til minningar við yðr, konungr, þá er ek hefi yðr at færa. Veit ek, at því mun mér vera öllu bezt varit, er ek hefi gert til þakka yðvarra.”

Konungr segir, at ekki mátti hann vænta at Þórólfi nema góðs eins, - “því at ek em engis,” segir hann, “annars af verðr. En þó segja menn nökkut tvennt til, hversu varfærr þú munt um vera, hvernig rnér skal líka.”

“Eigi em ek þar fyrir sönnu hafðr,” segir Þórólfr, “ef nökkurir segja þat, at ek hafa ótrúleika lýst við yðr, konungr. Hygg ek, at þeir muni vera þínir vinir minni en ek, er slíkt hafa upp borit fyrir þér. En hitt er ljóst, at þeir munu vilja vera óvinir mínir fullkomnir, en þat er ok líkast, at þeir komist þar at keyptu, ef vér skulum einir við eigast.”

Síðan gekk Þórólfr á brott. En annan dag eftir greiðir Þórólfr skattinn af hendi, ok var konungr við staddr. Ok er þat var allt greitt, þá bar Þórólfr fram bjórskinn nökkur ok safala, sagði, at þat vill hann gefa konungi. Margir mæltu, er þar váru hjá staddir, at þar var vel gert ok var vináttu fyrir vert. Konungr sagði, at Þórólfr hafði þar sjálfr sér laun fyrir skapit.

Þórólfr sagði, at hann hefði með trúleik gert allt þat, er hann kunni, til skaps konungs, - “ok ef enn líkar honum eigi, þá mun ek fá ekki at gert. Var konungi þat kunnigt, þá er ek var með honum ok í hans sveit, hverja meðferð ek hafða, en þat þykkir mér undarligt, ef konungr ætlar mik nú annan mann en þá reyndi hann mik.”

Konungr segir: “Vel fórtu, Þórólfr, með þínum háttum, er þú vart með oss. Ætla ek þat enn bezt af at gera, at þú farir til hirðar minnar. Tak við merki mínu ok ver fyrir öðrum hirðmönnum. Mun þá engi maðr rægja þik, ef ek má yfir sjá nótt ok dag, hverjar meðferðir þú hefir.”

Þórólfr sá til beggja handa sér. Þar stóðu húskarlar hans. Hann mælti: “Trauðr mun ek af hendi láta sveit þessa. Muntu ráða, konungr, nafngiftum við mik ok veizlum þínum, en sveitunga mína mun ek ekki af hendi láta, meðan mér endast föng til, þótt ek véla um mína kosti eina. Er hitt bæn mín ok vili, at þér, konungr, farið at heimboði til mín ok heyrið þá orð þeira manna, er þú trúir, hvert vitni þeir bera mér um þetta mál. Gerið þá eftir sem yðr finnast sannendi til.”

Konungr svarar ok segir, at eigi mun hann oftar veizlu þiggja at Þórólfi. Gekk Þórólfr þá í brott ok bjóst síðan til heimferðar.

En er hann var í brott farinn, þá fekk konungr í hönd Hildiríðarsonum sýslu þá á Hálogalandi, er áðr hafði Þórólfr haft, ok svá finnferð. Konungr kastaði eigu sinni á bú í Torgum ok allar þær eignir, er Brynjólfr hafði átt, fekk þat allt til varðveizlu Hildiríðarsonum.

Konungr sendi menn með jartegnum á fund Þórólfs at segja honum þessa tilskipan, sem hann hafði gert. Síðan tók Þórólfr skip þau, er hann átti, ok bar þar á lausafé allt, þat er hann mátti með fara, ok hafði með sér alla menn sína, bæði frelsingja ok þræla, fór síðan norðr á Sandnes til bús síns. Hafði Þórólfr þar eigi minna fjölmenni ok eigi minni rausn.