70. kafli - Egill ræðst til Vermalandsferðar.

Haraldr konungr inn hárfagri hafði lagt undir sik austr Vermaland. Vermaland hafði unnit fyrstr Óláfr trételgja, faðir Hálfdanar hvítbeins, er fyrst var konungr í Nóregi sinna kynsmanna, en Haraldr konungr var þaðan kominn at langfeðgatali, ok höfðu þeir allir langfeðgar ráðit fyrir Vermalandi ok tekit skatta af, en setta menn yfir til landgæzlu.

Ok er Haraldr konungr var gamall orðinn, þá réð fyrir Vermalandi jarl sá, er Arnviðr hét. Var þar þá sem mjök víða annars staðar, at skattar greiddust verr en þá er Haraldr konungr var á léttasta skeiði aldrs, svá ok, þá er synir Haralds deildu um ríki í Nóregi. Var þá lítt sét eftir um skattlöndin, þau er fjarri lágu. En þá er Hákon sat í friði, þá leitaði hann eftir um ríki þat allt, er Haraldr, faðir hans, hafði haft. Hákon konungr hafði sent menn austr á Vermaland, tólf saman. Höfðu þeir fengit skatt af jarlinum. Ok er þeir fóru aftr um Eiðaskóg, þá kómu at þeim stigamenn ok drápu þá alla. Á sömu leið fór um aðra sendimenn, er Hákon konungr sendi austr á Vermaland, at menn váru drepnir, en fé kom eigi aftr. Var þat þá sumra manna mál, at Arnviðr jarl myndi setja menn sína til at drepa menn konungsins, en hafa fét at færa jarlinum.

Þá sendir Hákon konungr ina þriðju menn, - var hann þá í Þrándheimi, - ok skyldu þeir fara í Vík austr til fundar við Þorstein Þóruson með þeim orðum, at hann skyldi fara austr á Vermaland at heimta skatta konungi til handa, en at öðrum kosti skyldi Þorsteinn fara ór landi, því at konungr hafði þá spurt, at Arinbjörn, móðurbróðir hans, var kominn suðr til Danmerkr ok var með Eiríkssonum, þat ok með, at þeir höfðu þar miklar sveitir ok váru í hernaði um sumrum. Þótti Hákoni konungi þeir allir saman ekki trúligir, því at honum var ván ófriðar af Eiríkssonum, ef þeir hefði styrk nökkurn til þess at gera uppreist móti Hákoni konungi. Þá gerði hann til allra frænda Arinbjarnar ok mága eða vina, rak hann þá marga ór landi eða gerði þeim aðra afarkosti. Kom þat ok þar fram, er Þorsteinn var, at konungr gerði fyrir þá sök þetta kostaboð.

Maðr sá, er erendi þetta bar, hann var allra landa maðr, hafði verit löngum í Danmörk ok í Svíaveldi. Var honum þar allt kunnigt fyrir bæði um leiðir ok mannadeili. Hann hafði ok víða farit um Nóreg. Ok er hann bar þetta mál Þorsteini Þórusyni, þá segir Þorsteinn Agli, með hverjum erendum þessir menn fóru, ok spurði, hversu svara skyldi.

Egill segir: “Auðsætt lízt mér um orðsending þessa, at konungr vill þik ór landi sem aðra frændr Arinbjarnar, því at þat kalla ek forsending svá göfgum manni sem þú ert. Er þat mitt ráð, er þú kallir til tals við þik sendimenn konungs, ok vil ek vera við ræðu yðra. Sjám þá, hvat í gerist.”

Þorsteinn gerði sem hann mælti, kom þeim í talit. Sögðu þá sendimenn allt it sanna frá erendum sínum ok orðsending konungs, at Þorsteinn skyldi fara þessa sendiför, en vera útlægr at öðrum kosti.

Þá segir Egill: “Sé ek gerla um erendi yðvart. Ef Þorsteinn vill eigi fara, þá munuð þér fara skulu at heimta skattinn.”

Sendimenn sögðu, at hann gat rétt.

“Eigi mun Þorsteinn fara þessa ferð, því at hann er ekki þess skyldr, svá göfugr maðr, at fara svá órífligar sendiferðir, en hitt mun Þorsteinn gera, er hann er til skyldr, at fylgja konungi innan lands ok útan lands, ef konungr vill þess krefja, svá ok, ef þér vilið nökkura menn hafa heðan til þessar ferðar, þá mun yðr þat heimult, ok allan farargreiða þann, er þér vilið Þorsteini til segja.”

Síðan töluðu sendimenn sín í milli, ok kom þat ásamt með þeim, at þeir skyldi þenna kost upp taka, ef Egill vildi fara í ferðina. “Er konungi,” sögðu þeir, “allilla til hans, ok mun honum þykkja vár ferð allgóð, ef vér komum því til leiðar, at hann sé drepinn. Má hann þá reka Þorstein ór landi, ef honum líkar.”

Síðan segja þeir Þorsteini, at þeir láta sér líka, ef Egill ferr ok siti Þorsteinn heima.

“Þat skal þá vera,” segir Egill, “at ek mun Þorstein undan ferð þessi leysa, eða hversu marga menn þykkizt þér þurfa heðan at hafa?”

“Vér erum saman átta,” sögðu þeir. “Viljum vér, at heðan fari fjórir menn. Erum vér þá tólf.”

Egill segir, at svá skyldi vera.

Önundr sjóni ok þeir nökkurir sveitungar Egils höfðu farit út til sjóvar at sjá um skip þeira ok annan varnað, er þeir höfðu selt til varðveizlu um haustit, ok kómu þeir eigi heim. Þótti Agli þat mikit mein, því at konungsmenn létu óðliga um ferðina ok vildu ekki bíða. ,