61. kafli - Lífgjöf Egils.

Eiríkr konungr sat uppréttr, meðan Egill kvað kvæðit, ok hvessti augun á hann. Ok er lokit var drápunni, þá mælti konungr:

“Bezta er kvæðit fram flutt, en nú hefi ek hugsat, Arinbjörn, um mál várt Egils, hvar koma skal. Þú hefir flutt mál Egils með ákafa miklum, er þú býðr at etja vandræðum við mik. Nú skal þat gera fyrir þínar sakar, sem þú hefir beðit, at Egill skal fara frá mínum fundi heill ok ósakaðr. En þú, Egill, hátta svá ferðum þínum, at síðan, er þú kemr frá mínum fundi af þessi stofu, þá kom þú aldregi í augsýn mér ok sonum mínum ok verð aldri fyrir mér né mínu liði. En ek gef þér nú höfuð þitt at sinni. Fyrir þá sök, er þú gekkt á mitt vald, þá vil ek eigi gera níðingsverk á þér, en vita skaltu þat til sanns, at þetta er engi sætt við mik né sonu mína ok enga frændr vára, þá sem réttar vilja reka.”

Þá kvað Egill:

Erumka leitt,
þótt ljótr séi,
hjalma klett
af hilmi þiggja.
Hvars sás gat
af göfuglyndum
æðri gjöf
allvalds syni?

Arinbjörn þakkaði konungi með fögrum orðum þá sæmð ok vináttu, er konungr hefir veitt honum. Þá ganga þeir Arinbjörn ok Egill heim í garð Arinbjarnar. Síðan lét Arinbjörn búa reiðskjóta liði sínu. Reið hann brott með Agli ok hundrað manna alvápnaðra með honum. Arinbjörn reið með lið þat, til þess er þeir kómu til Aðalsteins konungs, ok fengu þar góðar viðtökur. Bauð konungr Agli með sér at vera ok spurði, hvernig farit hafði með þeim Eiríki konungi.

Þá kvað Egill:

Svartbrúnum lét sjónum
sannsparr Hugins varra,
hugr tjóðum mjök mága,
mögnuðr Egil fagna.
Arfstóli knák Ála
áttgöfguðum hattar
fyr regnaðar regni
ráða nú sem áðan.

En at skilnaði þeira Arinbjarnar ok Egils þá gaf Egill Arinbirni gullhringa þá tvá, er Aðalsteinn konungr gaf honum, ok stóð mörk hvárr, en Arinbjörn gaf Agli sverð þat, er Dragvandill hét. Þat hafði gefit Arinbirni Þórólfr Skalla-Grímsson, en áðr hafði Skalla-Grímr þegit af Þórólfi, bróður sínum, en Þórólfi gaf sverðit Grímr loðinkinni, sonr Ketils hængs. Þat sverð hafði átt Ketill hængr ok haft í hólmgöngum, ok var þat allra sverða bitrast. Skilðust þeir með kærleik inum mesta. Fór Arinbjörn heim í Jórvík til Eiríks konungs, en förunautar Egils ok skipverjar hans höfðu þar frið góðan ok vörðu varningi sínum í trausti Arinbjarnar. En er á leið vetrinn, fluttust þeir suðr til Englands ok fóru á fund Egils.