19. kafli - Af hernaði Þórólfs.

Þá er vár kom ok snæ leysti ok ísa, þá lét Þórólfr fram setja langskip mikit, er hann átti, ok lét þat búa ok skipaði húskörlum sínum ok hafði með sér meir en hundrað manna. Var þat lið it fríðasta ok vápnat allvel.

En er byr gaf, helt Þórólfr skipinu suðr með landi, ok þegar er hann kom suðr um Byrðu, þá heldu þeir útleið fyrir útan eyjar allar, en stundum svá, at sjór var í miðjum hlíðum, létu svá ganga suðr fyrir landit, höfðu ekki tíðendi af mönnum, fyrr en þeir kómu austr í Vík. Þá spurðu þeir, at Haraldr konungr var í Víkinni ok hann ætlaði um sumarit at fara til Upplanda. Ekki vissu landsmenn til um ferð Þórólfs. Honum byrjaði vel, ok helt hann suðr til Danmerkr ok þaðan í Austrveg ok herjaði þar um sumarit ok varð ekki gott til fjár.

Um haustit helt hann austan til Danmerkr í þann tíma, er leystist Eyrarfloti. Þar hafði verit um sumarit, sem vant var, fjölði skipa af Nóregi. Þórólfr lét þat lið sigla allt fyrir ok gerði ekki vart við sik.

Hann sigldi einn dag at kveldi til Mostrarsunds. Þar var fyrir í höfninni knörr einn mikill, kominn af Eyri. Þórir þruma hét maðr sá, er stýrði. Hann var ármaðr Haralds konungs. Hann réð fyrir búi hans í Þrumu. Þat var mikit bú. Sat konungr þar löngum, þá er hann var í Víkinni. Þurfti þar stór föng til bús þess. Hafði Þórir farit fyrir þá sök til Eyrar at kaupa þar þunga, malt ok hveiti ok hunang, ok varit þar til fé miklu, er konungr átti. Þeir lögðu at knerrinum ok buðu þeim Þóri kost á at verjast, en fyrir því at þeir Þórir höfðu engan liðskost til varnar móti fjölmenni því, er Þórólfr hafði, gáfust þeir upp. Tók Þórólfr skip þat með öllum farmi, en setti Þóri upp í eyna. Helt Þórólfr þá skipum þeim báðum norðr með landi.

En er hann kom fyrir Elfina, þá lágu þeir þar ok biðu nætr. En er myrkt var, reru þeir langskipinu upp í ána ok lögðu til bæjar þess, er þeir áttu, Hallvarðr ok Sigtryggr. Koma þeir þar fyrir dag ok slógu manngarð, æpðu síðan heróp, ok vöknuðu þeir við þat, er inni váru, ok hljópu þegar upp til vápna sinna. Flýði Þorgeirr þegar út ór svefnskemmunni. Skíðgarðr hár var um bæinn. Þorgeirr hljóp at skíðgarðinum ok greip hendinni upp á garðstaurinn ok kastaði sér út um garðinn. Þar var nær staddr Þorgils gjallandi. Hann sveiflaði til sverðinu eftir Þorgeiri, ok kom á höndina ok tók af við garðstaurinn. Hljóp Þorgeirr síðan til skógar, en Þórðr, bróðir hans, var þar felldr ok meir en tuttugu menn. Síðan ræntu þeir þar fé öllu ok brenndu bæinn, fóru síðan út eftir ánni til hafs.

Þeim byrjaði vel ok sigldu norðr í Víkina. Þá hittu þeir enn fyrir sér kaupskip mikit, er áttu Víkverjar, hlaðit af malti ok mjölvi. Þeir Þórólfr lögðu at skipi því. En þeir, er fyrir váru, þóttust engi föng hafa til varnar ok gáfust upp. Gengu þeir á land upp slyppir, en þeir Þórólfr tóku skipit með farmi ok fóru leiðar sinnar. Hafði Þórólfr þá þrjú skip, er hann sigldi austan um Foldina, sigldu þá þjóðleið til Líðandisness, fóru þá sem skyndiligast, en námu nesnám, þar sem þeir kómu við, ok hjuggu strandhögg. En er þeir sigldu norðr frá Líðandisnesi, fóru þeir meir útleið, en þar, sem þeir kómu við land, þá ræntu þeir.

En er Þórólfr kom norðr fyrir Fjörðu, þá sneri hann inn af leið ok fór á fund Kveld-Úlfs, föður síns, ok fengu þar góðar viðtökur. Sagði Þórólfr föður sínum, hvat til tíðenda hafði orðit í förum hans um sumarit. Þórólfr dvalðist þar litla hríð, ok leiddi Kveld-Úlfr ok þeir feðgar hann til skips.

En áðr þeir skilðust, töluðust þeir við, sagði Kveld-Úlfr: “Eigi hefir því fjarri farit, Þórólfr, sem ek sagða þér, þá er þú fórt til hirðar Haralds konungs, at þér myndi svá út ganga, at hvárki þér né oss, frændum þínum, myndi hamingja at verða. Hefir þú nú þat ráð upp tekit, er ek varaða þik mest við, er þú etr kappi við Harald konung. En þótt þú sér vel búinn at hreysti ok allri atgervi, þá hefir þú ekki til þess gæfu at halda til jafns við Harald konung, er engum hefir öðrum enzt hér í landi, þótt áðr hafi haft ríki mikit ok fjölmenni. Er þat mitt hugboð, at sjá verði fundr okkarr inn síðasti, ok væri þat at sköpuðu fyrir aldrs sakar, at þú lifðir lengr okkar, en annan veg, ætla ek, at verði.”

Síðan steig Þórólfr á skip sitt ok helt á brott leið sína. Er þá ekki sagt frá ferð hans, at til tíðenda yrði, áðr hann kom á Sandnes heim ok lét flytja til bæjar herfang þat allt, er hann hafði heim haft, en setja upp skip sitt, skorti þá eigi föng at fæða lið sitt um vetrinn. Sat Þórólfr heima jafnan ok hafði fjölmenni eigi minna en ina fyrri vetr.