32. kafli - Björn nemr brott Þóru hlaðhönd.

Björn hét hersir ríkr í Sogni, er bjó á Aurlandi. Hans sonr var Brynjólfr, er arf allan tók eftir föður sinn. Synir Brynjólfs váru þeir Björn ok Þórðr. Þeir váru menn á ungum aldri, er þetta var tíðenda. Björn var farmaðr mikill, var stundum í víking, en stundum í kaupferðum. Björn var inn gerviligsti maðr.

Þat barst at á einu hverju sumri, at Björn var staddr í Fjörðum at veizlu nökkurri fjölmennri. Þar sá hann mey fagra, þá er honum fannst mikit um. Hann spurði eftir, hverrar ættar hon var. Honum var þat sagt, at hon var systir Þóris hersis Hróaldssonar ok hét Þóra hlaðhönd. Björn hóf upp bónorð sitt ok bað Þóru, en Þórir synjaði honum ráðsins, ok skilðust þeir at svá gervu.

En þat sama haust fekk Björn sér liðs ok fór með skútu alskipaða norðr í Fjörðu ok kom til Þóris ok svá, at hann var eigi heima. Björn nam Þóru á brott ok hafði heim með sér á Aurland. Váru þau þar um vetrinn, ok vildi Björn gera brúðlaup til hennar. Brynjólfi, feðr hans, líkaði þat illa, er Björn hafði gert, þótti svívirðing í því, þar sem áðr hafði löng vinátta verit með Þóri ok Brynjólfi.

“Því síðr skaltu, Björn,” segir Brynjólfr, “brúðlaup til Þóru gera hér með mér at óleyfi Þóris, bróður hennar, at hon skal hér svá vel sett sem hon væri mín dóttir, en systir þín.”

En svá varð at vera allt, sem Brynjólfr kvað á, þar í hans hýbýlum, hvárt er Birni líkaði vel eða illa.

Brynjólfr sendi menn til Þóris at bjóða honum sætt ok yfirbætr fyrir för þá, er Björn hafði farit. Þórir bað Brynjólf senda heim Þóru, sagði, at ekki myndi af sætt verða ella. En Björn vildi fyrir engan mun láta hana í brott fara, þó at Brynjólfr beiddi þess. Leið svá af vetrinn.

En er vára tók, þá ræddu þeir Brynjólfr ok Björn einn dag um ráðagerðir sínar. Spurði Brynjólfr, hvat hann ætlaðist fyrir.

Björn sagði þat líkast, at hann myndi fara af landi á brott. “Er mér þat næst skapi,” sagði hann, “at þú fáir mér langskip ok þar lið með ok fara ek í víking.”

“Engi ván er þess,” sagði Brynjólfr, “at ek fá þér í hendr herskip ok lið mikit, því at ek veit eigi nema þá komir þú þar niðr, er mér er öll óaufúsa á, ok stendr þó nú áðr ærin óró af þér. Kaupskip mun ek fá þér í hendr ok þar með kaupeyri. Farðu síðan suðr til Dyflinnar. Sú er nú ferð frægst. Mun ek fá þér föruneyti gott.”

Björn segir svá, at hann myndi þat verða upp at taka, sem Brynjólfr vildi. Lét hann þá búa kaupskip gott ok fekk menn til. Bjóst Björn þá til þeirar ferðar ok varð ekki snemmbúinn.

En er Björn var albúinn ok byrr rann á, þá steig hann á bát með tólf menn ók reri inn á Aurland, ok gengu upp til bæjar ok til dyngju þeirar, er móðir hans átti. Sat hon þar inni ok konur mjök margar. Þar var Þóra. Björn sagði, at Þóra skyldi með honum fara. Leiddu þeir hana í brott, en móðir hans bað konurnar vera eigi svá djarfar, at þær gerði vart við inn í skálann, sagði, at Brynjólfr myndi illa í höndum hafa, ef hann vissi, ok sagði, at þá væri búit við geig miklum með þeim feðgum. En klæðnaðr Þóru ok gripir váru þar allir lagðir til handargagns, ok höfðu þeir Björn þat allt með sér. Fóru þeir síðan um nóttina út til skips síns, drógu þegar segl sitt ok sigldu út eftir Sognsæ ok síðan í haf.

Þeim byrjaði illa ok höfðu réttu stóra ok velkði lengi í hafi, því at þeir váru öruggir í því at firrast Nóreg sem mest. Þat var einn dag, at þeir sigldu austan at Hjaltlandi hvasst veðr ok lestu skipit í landtöku við Mósey, báru þar af farminn ok fóru í borg þá, er þar var, ok báru þangat allan varning sinn ok settu upp skipit ok bættu, er brotit var.