83. kafli - Steinarr sat fyrir Þorsteini.

Þorgeirr blundr var þar á þinginu, systrsonr Egils, ok hafði mikit lið veitt Þorsteini í þessum málum. Hann bað þá feðga gefa sér land nökkut út þar á Mýrunum. Hann bjó áðr fyrir sunnan Hvítá fyrir neðan Blundsvatn. Egill tók vel á því ok fýsti Þorstein, at hann léti hann þangat fara. Þeir settu Þorgeir niðr at Ánabrekku, en Steinarr færði bústað sinn út yfir Langá ok settist niðr at Leirulæk. En Egill reið heim suðr á Nes, ok skilðust þeir með blíðskap feðgar.

Maðr sá var með Þorsteini, er íri hét, hverjum manni fóthvatari ok allra manna skyggnastr. Hann var útlendr ok lausingi Þorsteins, en þó hafði hann fjárgæzlur ok þær mest at safna geldfé upp til fjalls á várum, en á haust ofan til réttar. En nú eflir fardaga lét Þorsteinn safna geldfé því, er eftir hafði verit um várit, ok ætlaði at láta reka þat til fjalls. íri var þá í fjárréttinum, en Þorsteinn ok húskarlar hans reið upp til fjalls, ok váru þeir átta saman.

Þorsteinn lét gera garð um þvera Grísartungu milli Langavatns ok Gljúfrár. Lét hann þar at vera marga menn um várit. Ok er Þorsteinn hafði litit yfir verk húskarla sinna, þá reið hann heim, ok er hann kom gegnt þingstöð, þá kom íri þar hlaupandi í mót þeim ok sagði, at hann vill mæla við Þorstein einmæli. Þorsteinn mælti, at förunautar hans skyldi ríða fyrir, meðan þeir talaði.

íri segir Þorsteini, at hann hefði farit upp á Einkunnir um daginn ok sét til sauða, - “en ek sá,” segir hann, “í skóginum fyrir ofan vetrgötu, at skinu við tólf spjót ok skildir nökkurir.”

Þorsteinn segir hátt, svá at förunautar hans heyrðu svá beint: “Hví mun honum svá annt at hitta mik, at ek mega eigi ríða heim leiðar minnar, en þó mun Ölvaldi þykkja ósannligt, at ek synja honum máls, ef hann er sjúkr.”

íri hljóp þá, sem mest mátti hann til fjalls upp.

Þorsteinn segir förunautum sínum: “Lengja ætla ek nú leiðina, ef vér skulum fyrst ríða suðr til Ölvaldsstaða. Ölvaldr sendi mér orð, at ek skylda finna hann. Mun honum þó eigi miklu þykkja launaðr uxinn, er hann gaf mér í fyrra haust, at ek hitta hann, ef honum þykkir máli skipta.”

Síðan riðu þeir Þorsteinn suðr um mýrar fyrir ofan Stangarholt ok svá suðr til Gufuár ok ofan með ánni reiðgötur. Ok er hann kom niðr frá Vatni, þá sá þeir fyrir sunnan ána naut mörg ok mann hjá. Var þar húskarl Ölvalds. Spurði Þorsteinn, hvernig þar væri heilt. Hann sagði, at þar var vel heilt ok Ölvaldr var í skógi at viðarhöggvi.

“Þá skaltu,” segir Þorsteinn, “segja honum, ef hann á við mik skylt erendi, at hann komi til Borgar, en ek mun nú ríða heim.” Ok svá gerði hann.

En þat spurðist þó síðan, at Steinarr Sjónason hafði þenna sama dag setit upp við Einkunnir með tólfta mann. Þorsteinn lét sem hann hefði ekki spurt, ok var þat kyrrt síðan.