49. kafli - Dráp Þorvalds ofsa ok hefnd Egils.

Eyvindr skreyja ok Álfr askmaðr hétu bræðr Gunnhildar, synir Özurar tóta. Þeir váru menn miklir ok allsterkir ok kappsmenn miklir. Þeir höfðu þá mest yfirlát af Eiríki konungi ok Gunnhildi. Ekki váru þeir menn þokkasælir af alþýðu, váru þá á ungum aldri ok þó fullkomnir at þroska.

Þat var um várit, at blót mikit skyldi vera at sumri á Gaulum. Þat var ágæzt höfuðhof. Sótti þangat fjölmenni mikit ór Fjörðum ok Fjölum ok ór Sogni ok flest allt stórmenni. Eiríkr konungr fór þangat.

Þá mælti Gunnhildr við bræðr sína: “Þat vil ek, at þit hagið svá til í fjölmenni þessu, at þit fáið drepit annan hvárn þeira sona Skalla-Gríms, ok bazt, at báðir væri.”

Þeir sögðu, at svá skyldi vera.

Þórir hersir bjóst til ferðar þeirar. Hann kallaði Arinbjörn til máls við sik. “Nú mun ek,” sagði hann, “fara til blótsins, en ek vil ekki, at Egill fari þangat. Ek kann ræðum Gunnhildar, en kappsemð Egils, en ríki konungs, at þess mun eigi hægt at gæta alls saman. En Egill mun ekki letjast láta, nema þú sér eftir. En Þórólfr skal fara með mér,” sagði hann, “ok aðrir þeir förunautar. Skal Þórólfr blóta ok leita heilla þeim bræðrum.”

Síðan sagði Arinbjörn Agli, at hann mun heima vera - “ok vit báðir,” sagði hann. Egill kvað svá vera skyldu.

En þeir Þórir fóru til blótsins, ok var þar allmikit fjölmenni ok drykkjur miklar. Þórólfr fór með Þóri, hvar sem hann fór, ok skilðust aldregi dag né nótt. Eyvindr sagði Gunnhildi, at hann fekk ekki færi við Þórólf.

Hon bað hann þá drepa einhvern manna hans, - “heldr en allt beri undan.”

Þat var eitt kveld, þá er konungr var til svefns genginn ok svá þeir Þórir ok Þórólfr, en þeir sátu eftir Þorfiðr ok Þorvaldr, þá kómu þeir þar bræðr, Eyvindr ok Álfr, ok settust hjá þeim ok váru allkátir, drukku fyrst sveitardrykkju. Þá kom þar, at horn skyldi drekka til hálfs. Drukku þeir saman Eyvindr ok Þorvaldr, en Álfr ok Þorfiðr. En er á leið kveldit, þá var drukkit við sleitur ok því næst orðahnippingar ok þá stóryrði. Þá hljóp Eyvindr upp ok brá saxi einu ok lagði á Þorvaldi, svá at þat var ærit banasár. Síðan hljópu upp hvárirtveggju, konungsmenn ok húskarlar Þóris, en menn váru allir vápnlausir inni, því at þar var hofshelgi, ok gengu menn í milli ok skilðu þá, er óðastir váru. Varð þá ekki fleira til tíðenda þat kveld.

Eyvindr hafði vegit í véum, ok var hann vargr orðinn, ok varð hann þegar brott at fara. Konungr bauð bætr fyrir manninn, en Þórólfr ok Þorfiðr sögðu, at þeir höfðu aldregi tekit mannbætr ok þeir, vildu ekki þær taka, skilðust at svá búnu. Fóru þeir Þórir heim.

Eiríkr konungr ok þau Gunnhildr sendu Eyvind suðr til Danmerkr til Haralds konungs Gormssonar, því at hann mátti þá eigi vera í norrænum lögum. Konungrinn tók vel við honum ok föruneyti hans. Eyvindr hafði til Danmarkar langskip allmikit. Síðan setti konungr Eyvind þar til landvarnar fyrir víkingum. Eyvindr var hermaðr inn mesti.

En er vár kom eftir vetr þann, þá búast þeir Þórólfr ok Egill enn at fara í víking. En er þeir váru búnir, þá halda þeir enn í Austrveg. En er þeir koma í Víkina, þá sigla þeir suðr fyrir Jótland ok herja þar, ok þá fara þeir til Fríslands ok dveljast mjök lengi um sumarit, en þá halda þeir enn aftr til Danmerkr.

En er þeir koma til landamæris, þar er mætist Danmörk ok Frísland, ok lágu þá við land, þá var þat eitt kveld, er menn bjuggust til svefns á skipum, at menn tveir kómu á skip Egils ok sögðu, at þeir áttu við hann erendi. Var þeim fylgt til hans.

Þeir segja, at Áki inn auðgi hafði sent þá þangat með þeim erendum, at - “Eyvindr skreyja liggr úti fyrir Jótlandssíðu ok ætlar at sæta yðr, þá er þér farið sunnan, ok hefir hann lið mikit saman dregit, svá at þér hafið engi áhöld við, ef þér hittið lið hans allt. En hann sjálfr ferr með léttiskipum tveimr ok er nú hér skammt frá yðr.”

En er tíðendi þessi kómu fyrir Egil, þá láta þeir þegar af sér tjöldin, bað þá fara hljóðliga. Þeir gerðu svá. Þeir kómu í dögun at þeim Eyvindi, þar er þeir lágu um akkeri, lögðu þegar at þeim, létu ganga bæði grjót ok vápn. Fell þar lið margt af Eyvindi, en hann sjálfr hljóp fyrir borð ok komst með sundi til lands ok svá allt þat lið, er undan komst. En þeir Egill tóku skipin ok föt þeira ok vápn, fóru þá aftr um daginn til liðs síns, hittu þá Þórólf. Spyrr hann, hvert Egill hafði farit eða hvar hann hafði fengit skip þau, er þeir fara með. Egill segir, at Eyvindr skreyja hafði haft skipin ok þeir höfðu af honum tekit. Þá kvað Egill:

Gerðum helzti harða
hríð fyr Jótlands síðu.
Barðisk vel, sás varði,
víkingr, Dana ríki,
áðr á sund fyr sandi
snarfengr með lið drengja
austr af unnar hesti
Eyvindr of hljóp skreyja.

Þórólfr segir: “Þetta ætla ek yðr svá hafa gert, at oss mun ekki haustlangt ráð at fara til Nóregs.”

Egill sagði, at þat var vel, þótt þeir leitaði þá í annan stað.