3. kafli - Haraldr tók ríki.

Haraldr, sonr Hálfdanar svarta, hafði tekit arf eftir föður sinn í Vík austr. Hann hafði þess heit strengt at láta eigi skera hár sitt né kemba, fyrr en hann væri einvaldskonungr yfir Nóregi. Hann var kallaðr Haraldr lúfa. Síðan barðist hann við þá konunga, er næstir váru, ok sigraði þá, ok eru þar langar frásagnir. Síðan eignaðist hann Upplönd. Þaðan fór hann norðr í Þrándheim ok átti þar margar orrostur, áðr hann yrði einvaldi yfir öllum Þrændalögum.

Síðan ætlaðist hann at fara norðr í Naumudal á hendr þeim bræðrum, Herlaugi ok Hrollaugi, er þá váru konungar yfir Naumudal. En er þeir bræðr spurðu til ferðar hans, þá gekk Herlaugr í haug þann með tólfta mann, er áðr höfðu þeir gera látit þrjá vetr. Var síðan haugrinn aftr lokinn. En Hrollaugr konungr veltist ór konungdómi ok tók upp jarls rétt ok fór síðan á vald Haralds konungs ok gaf upp ríki sitt. Svá eignaðist Haraldr konungr Naumdælafylki ok Hálogaland. Setti hann þar menn yfir ríki sitt.

Síðan bjóst Haraldr konungr ór Þrándheimi með skipaliði ok fór suðr á Mæri, átti þar orrostu við Húnþjóf konung ok hafði sigr. Fell þar Húnþjófr. Þá eignaðist Haraldr konungr Norðmæri ok Raumsdal.

En Sölvi klofi, sonr Húnþjófs, hafði undan komizt, ok fór hann á Sunnmæri til Arnviðar konungs ok bað hann sér fulltings ok sagði svá: “Þótt þetta vandræði hafi nú borit oss at hendi, þá mun eigi langt til, at sama vandræði mun til yðvar koma, því at Haraldr, ætla ek, at skjótt mun hér koma, þá er hann hefir alla menn þrælkat ok áþját, sem hann vill, á Norðmæri ok í Raumsdal. Munuð þér inn sama kost fyrir höndum eiga sem vér áttum, at verja fé yðvart ok frelsi ok kosta þar til allra þeira manna, er yðr er liðs at ván, ok vil ek bjóðast til með mínu liði móti þessum ofsa ok ójafnaði. En at öðrum kosti munuð þér vilja taka upp þat ráð, sem Naumdælir gerðu, at ganga með sjálfvilja í ánauð ok gerast þrælar Haralds. Þat þótti föður mínum vegr at deyja í konungdómi með sæmð, heldr en gerast undirmaðr annars konungs á gamals aldri. Hygg ek, at þér muni ok svá þykkja ok öðrum þeim, er nökkurir eru borði ok kappsmenn vilja vera.”

Af slíkum fortölum var konungrinn fastráðinn til þess at safna liði ok verja land sitt. Bundu þeir Sölvi þá samlag sitt ok sendu orð Auðbirni konungi, er réð fyrir Firðafylki, at hann skyldi koma til liðs við þá. En er sendimenn kómu til Auðbjarnar konungs ok báru honum þessa orðsending, þá réðst hann um við vini sína, ok réðu honum þat allir at safna liði ok fara til móts við Mæri, sem honum váru orð til send. Auðbjörn konungr lét skera upp herör ok fara herboð um allt ríki sitt. Hann sendi menn til ríkismanna at boða þeim til sín.

En er sendimenn konungs kómu til Kveld-Úlfs ok sögðu honum sín erendi ok þat, at konungr vill, at Kveld-Úlfr komi til hans með alla húskarla sína, Kveld-Úlfr svarar svá: “Þat mun konungi skylt þykkja, at ek fara með honum, ef hann skal verja land sitt ok sé herjat í Firðafylki. En hitt ætla ek mér allóskylt at fara norðr á Mæri ok berjast þar ok verja land þeira. Er yðr þat skjótast at segja, þá er þér hittið konung yðvarn, at Kveld-Úlfr mun heima sitja um þetta herhlaup ok hann mun eigi herliði safna ok eigi gera sína þá heimanferð at berjast móti Haraldi lúfu, því at ek hygg, at hann hafi þar byrði gnóga hamingju, er konungr várr hafi eigi krepping fullan.”

Fóru sendimenn heim til konungs ok sögðu honum erendislok sín, en Kveld-Úlfr sat heima at búm sínum.