63. kafli - Egill ok Þorsteinn fundu konung.

Hákon konungr Aðalsteinsfóstri réð þá fyrir Nóregi, sem fyrr var sagt. Konungr sat þann vetr norðr í Þrándheimi.

En er á leið vetrinn, byrjaði Þorsteinn ferð sína ok Egill með honum. Þeir höfðu nær þremr tigum manna. Ok er þeir váru búnir, fóru þeir fyrst til Upplanda, þaðan norðr um Dofrafjall til Þrándheims ok kómu þár á fund Hákonar konungs. Báru þeir upp erendi sín við konung. Sagði Þorsteinn skyn á máli sínu ok kom fram vitnum með sér, at hann átti arf þann allan, er hann kallaði til. Konungr tók því máli vel, lét hann Þorstein ná eignum sínum, ok þar með gerðist hann lendr maðr konungs, svá sem faðir hans hafði verit.

Egill gekk á fund Hákonar konungs ok bar fyrir hann sín erendi ok þar með orðsending Aðalsteins konungs ok jartegnir hans. Egill talði til fjár þess, er átt hafði Björn hölðr, landa ok lausaaura. Talði hann sér helming fjár þess ok Ásgerði, konu sinni, bauð þar fram vitni ok eiða með máli sínu, sagði ok, at hann hafði þat allt fram borit fyrir Eiríki konungi, lét þat fylgja, at hann hafði þá eigi nát lögum fyrir ríki Eiríks konungs, en eggjan Gunnhildar. Egill innti upp allan þann málavöxt, er fyrr hafði gerzt á Gulaþingi. Beiddi hann þá konung unna sér laga á því máli.

Hákon konungr svarar: “Svá hefi ek spurt, at Eiríkr, bróðir minn, muni þat kalla, ok þau Gunnhildr bæði, at þú, Egill, munir hafa kastat steini um megn þér í yðrum skiptum. Þætti mér þú vel mega yfir láta, Egill, at ek legða ekki til þessa máls, þó at vit Eiríkr bærim eigi gæfu til samþykkis.”

Egill mælti: “Ekki máttu, konungr, þegja yfir svá stórum málum, því at allir menn hér í landi, innlenzkir ok útlenzkir, skulu hlýða yðru boði. Ek hefi spurt, at þér setið lög hér í landi ok rétt hverjum manni. Nú veit ek, at þér munuð mik láta þeim ná sem aðra menn. Þykkjumst ek hafa til þess burði ok frændastyrk hér í landi at hafa við Atla inn skamma. En um mál okkur Eiríks konungs er yðr þat at segja, at ek var á hans fund, ok skilðumst vit svá, at hann bað mik í friði fara, hvert er ek vilda. Vil ek bjóða yðr, herra, mína fylgð ok þjónustu. Veit ek, at vera munu hér með yðr þeir menn, er ekki munu þykkja vígligri á velli at sjá en ek em. Er þat mitt hugboð, at eigi líði langt, áðr fundi ykkra Eiríks konungs muni sarnan bera, ef ykkr endist aldr til. Þykkir mér þat undarligt, ef eigi skal þar koma, at þér þykki Gunnhildr eiga sona uppreist marga.”

Konungr segir: “Ekki muntu, Egill, gerast mér handgenginn. Miklu hafið þér frændr meira skarð höggvit í ætt vára en þér muni duga at staðfestast hér í landi. Far þú til íslands út ok ver þar at föðurarfi þínum. Mun þér þá verða ekki mein at oss frændum, en hér í landi er þess ván um alla þína daga, at várir frændr sé ríkastir. En fyrir sakar Aðalsteins konungs, fóstra míns, þá skaltu hafa hér frið í landi ok ná lögum ok landsrétti, því at ek veit, at Aðalsteinn konungr hefir mikla elsku á þér.”

Egill þakkaði konungi orð sín ok beiddist þess, at konungr skyldi fá honum sannar jartegnir sínar til Þórðar á Aurland eða annarra lendra manna í Sogni ok Hörðalandi. Konungr segir, at svá skyldi vera.