11. kafli - Þórólfr bauð konungi.

Haraldr konungr fór þat sumar á Hálogaland, ok váru gervar veizlur í móti honum, bæði þar, er hans bú váru, ok svá gerðu lendir menn ok ríkir bændr.

Þórólfr bjó veizlu í móti konungi ok lagði á kostnað mikinn. Var þat á kveðit, nær konungr skyldi þar koma. Þórólfr bauð þangat fjölða manns ok hafði þar allt it bezta mannval, þat er kostr var. Konungr hafði nær þremr hundruðum manna, er hann kom til veizlunnar, en Þórólfr hafði fyrir fimm hundruð manna. Þórólfr hafði látit búa kornhlöðu mikla, er þar var, ok látit leggja bekki í ok lét þar drekka, því at þar var engi stofa svá mikil, er þat fjölmenni mætti allt inni vera. Þar váru ok festir skildir umhverfis í húsinu.

Konungr settist í hásæti. En er alskipat var it efra ok it fremra, þá sást konungr um ok roðnaði ok mælti ekki, ok þóttust menn finna, at hann var reiðr. Veizla var in prúðligsta ok öll föng in beztu. Konungr var heldr ókátr ok var þar þrjár nætr, sem ætlat var.

Þann dag, er konungr skyldi brott fara, gekk Þórólfr til hans ok bað, at þeir skyldi fara ofan til strandar. Konungr gerði svá. Þar flaut fyrir landi dreki sá, er Þórólfr hafði gera látit, með tjöldum ok öllum reiða. Þórólfr gaf konungi skipit ok bað, at konungr skyldi svá virða sem honum hafði til gengit, at hann hafði fyrir því haft fjölmenni svá mikit, at þat væri konungi vegsemð, en ekki fyrir kapps sakir við hann. Konungr tók þá vel orðum Þórólfs ok gerði sik þá blíðan ok kátan. Lögðu þá ok margir góð orð til, sögðu sem satt var, at veizlan var in vegsamligsta ok útleiðslan in sköruligsta ok konungi var styrkr mikill at slíkum mönnum, skilðust þá með kærleikum miklum.

Fór konungr norðr á Hálogaland, sem hann hafði ætlat, ok sneri aftr suðr, er á leið sumarit, fór þá enn at veizlum, þar sem fyrir honum var búit.