44. kafli - Egill vegr Atleyjar-Bárð.

Eiríkr konungr ok Gunnhildr kómu þat sama kveld í Atley, ok hafði Bárðr þar búit veizlu móti honum, ok skyldi þar vera dísablót, ok var þar veizla in bezta ok drykkja mikil inni í stofunni.

Konungr spurði, hvar Bárðr væri, - “er ek sé hann hvergi.”

Maðr segir: “Bárðr er úti ok greiðir fyrir gestum sínum.”

“Hverir eru gestir þeir,” segir konungr, “er hann lætr sér þat skyldara en vera inni hér hjá oss?”

Maðrinn sagði honum, at þar váru komnir húskarlar Þóris hersis.

Konungr mælti: “Gangi eftir þeim sem tíðast ok kalli þá inn hingat.” Ok var svá gert, sagt, at konungr vill hitta þá.

Síðan ganga þeir. Fagnar konungr vel Ölvi ok bað hann sitja gagnvert sér í öndvegi ok þar förunauta hans útar frá. Þeir gerðu svá. Sat Egill næstr Ölvi.

Síðan var þeim borit öl at drekka. Fóru minni mörg, ok skyldi horn drekka í minni hvert. En er á leið um kveldit, þá kom svá, at förunautar Ölvis gerðust margir ófærir, sumir spjó þar inni í stofunni, en sumir kómust út fyrir dyrr. Bárðr gekk þá at fast at bera þeim drykk. Þá tók Egill við horni því, er Bárðr hafði fengit Ölvi, ok drakk af. Bárðr sagði, at hann þyrsti mjök, ok færði honum þegar hornit fullt ok bað hann af drekka. Egill tók við horninu ok kvað vísu:

Sögðuð sverri flagða
sumbleklu ér, kumbla,
því telk, brjótr, þars blétuð,
bragðvísan þik, dísir.
Leynduð alls til illa
ókunna hjörrunna,
illt hafið bragð of brugðit,
Báröðr, hugar fári.

Bárðr bað hann drekka ok hætta flimtun þeiri. Egill drakk full hvert, er at honum kom, ok svá fyrir Ölvi.

Þá gekk Bárðr til dróttningar ok sagði henni, at þar var maðr sá, er skömm færði at þeim ok aldregi drakk svá, at eigi segði hann sik þyrsta. Dróttning ok Bárðr blönduðu þá drykkinn ólyfjani ok báru þá inn. Signdi Bárðr fullit, fekk síðan ölseljunni. Færði hon Agli ok bað hann drekka. Egill brá þá knífi sínum ok stakk í lófa sér. Hann tók við horninu ok reist á rúnar ok reið á blóðinu. Hann kvað:

Rístum rún á horni.
Rjóðum spjöll í dreyra.
Þau velk orð til eyrna
óðs dýrs viðar róta.
Drekkum veig, sem viljum,
vel glýjaðra þýja.
Vitum, hvé oss of eiri
öl, þats Báröðr signdi.

Hornit sprakk í sundr, en drykkrinn fór niðr í hálm. Þá tók at líða at Ölvi. Stóð þá Egill upp ok leiddi Ölvi útar til duranna ok helt á sverði sinu. En er þeir koma at durunum, þá kom Bárðr eftir þeim ok bað Ölvi drekka brautfararminni sitt. Egill tók við ok drakk ok kvað vísu:

Öl ber mér, þvít Ölvi
öl gervir nú fölvan.
Atgeira lætk ýrar
ýring of grön skýra.
Öllungis kannt illa,
oddskýs, fyr þér nýsa,
rigna getr at regni,
regnbjóðr, Hávars þegna.

Egill kastar horninu, en greip sverðit ok brá. Myrkt var í forstofunni. Hann lagði sverðinu á Bárði miðjum, svá at blóðrefillinn hljóp út um bakit. Fell hann dauðr niðr, en blóð hljóp ór undinni. Þá fell Ölvir, ok gaus spýja ór honum. Egill hljóp þá út ór stofunni. Þá var niðamyrkr úti. Tók Egill þegar rás af bænum.

En inni í forstofunni sá menn, at þeir váru báðir fallnir, Bárðr ok Ölvir. Kom þá konungr til ok lét bera at ljós. Sá menn þá, hvat títt var, at Ölvir lá þar vitlauss, en Bárðr var veginn, ok flaut í blóði hans gólfit allt.

Þá spurði konungr, hvar sá væri inn mikli maðr, er þar hafði drukkit mest um kveldit. Menn sögðu, at hann gekk út.

“Leiti at honum,” segir konungr, “ok láti hann koma til mín.”

Var hans nú leita farit um bæinn, ok fannst hann hvergi. En er þeir koma í eldahúsit, þá lágu þar margir menn Ölvis. Konungsmenn spurðu, ef þar hefði nökkut Egill komit.

Þeir segja, at hann hefði hlaupit þar inn ok tekit vápn sín - “ok gekk út eftir þat.”

Þá var þat sagt konungi. Konungr bað menn sína fara sem hvatast ok taka skip öll, þau er váru í eyjunni. “En á morgin, er ljóst er, skulum vér rannsaka alla eyna ok drepa þá manninn.”