43. kafli - Af ferðurn Ölvis ok Egils.

Ölvir hét maðr. Hann var húskarl Þóris ok var forstjóri ok ráðamaðr fyrir búi hans. Hafði hann skuldaheimtur ok var féhirðir. Ölvir var af æskualdri ok þó maðr inn hressasti.

Svá bar til, at Ölvir átti heimanferð at heimta landskyldir Þóris, þær er eftir höfðu staðit um várit. Hafði hann róðrarferju, ok váru þar á tólf húskarlar Þóris. Þá tók Egill at hressast, ok reis hann þá upp. Honum þótti þá gerast daufligt heima, er alþýða manna var á brott farin. Kom hann at máli við Ölvi ok sagði, at hann vildi fara með honum. En Ölvi þótti eigi góðum liðsmanni ofaukit, því at skipkostr var ærinn. Réðst Egill til ferðar þeirar. Egill hafði vápn sín, sverð ok kesju ok buklara. Fara þeir ferðar sinnar, er þeir váru búnir, ok fengu veðrabálk harðan, hvöss veðr ok óhagstæð, en þeir sóttu ferðina knáliga, tóku róðrarleiði.

Svá bar til ferð þeira, at þeir kómu aftan dags til Atleyjar ok lögðu þar at landi, en þar var í eyjunni skammt upp bú mikit, er átti Eiríkr konungr. En þar réð fyrir maðr sá, er Bárðr hét. Hann var kallaðr Atleyjar-Bárðr ok var sýslumaðr mikill ok starfsmaðr góðr. Ekki var hann kynstórr maðr, en kærr mjök Eiríki konungi ok Gunnhildi dróttningu.

Þeir Ölvir drógu upp skip sitt ór flæðarmáli, gengu síðan til bæjar ok hittu Bárð úti ok sögðu honum um ferð sína, svá þat, at þeir vildu þar vera um nóttina. Bárðr sá, at þeir váru vátir mjök, ok fylgði hann þeim til eldahúss nökkurs. Var þat brott frá öðrum húsum. Hann lét gera eld mikinn fyrir þeim, ok váru þar þurrkuð klæði þeira.

En er þeir höfðu tekit klæði sín, þá kom Bárðr þar. “Nú munum vér,” segir hann, “hér setja yðr borð. Ek veit, at yðr mun vera títt at sofa. Þér eruð menn móðir af vási.”

Ölvi líkaði þat vel. Síðan var sett borð ok gefinn þeim matr, brauð ok smjör, ok settir fram skyraskar stórir.

Bárðr sagði: “Harmr er þat nú mikill, er öl er ekki inni, þat er ek mega yðr fagna sem ek vilda. Verðið þér nú at bjargast við slíkt, sem til er.”

Þeir Ölvir váru þyrstir mjök ok supu skyrit. Síðan lét Bárðr bera inn afr, ok drukku þeir þat.

“Fúss mynda ek,” kvað Bárðr, “at gefa yðr betra drykk, ef til væri.”

Hálm skorti þar eigi inni. Bað hann þar þá niðr leggjast til svefns.