25. kafli - Ferð Skalla-Gríms á konungs fund.

Skalla-Grímr bjóst til ferðar þeirar, er fyrr var frá sagt. Hann valði sér menn af heimamönnum sínum ok nábúum, þá er váru sterkastir at afli ok hraustastir, þeira er til váru. Maðr hét Áni, bóndi einn auðigr, annarr hét Grani, þriði Grímólfr ok Grímr, bróðir hans, heimamenn Skalla-Gírms, ok þeir bræðr, Þorbjörn krumr ok Þórðr beigaldi. Þeir váru kallaðir Þórörnusynir. Hon bjó skammt frá Skalla-Grími ok var fjölkunnig. Beigaldi var kolbítr. Einn hét Þórir þurs ok bróðir hans, Þorgeirr jarðlangr. Oddr hét maðr einbúi, Gríss lausingi. Tólf váru þeir til fararinnar ok allir inir sterkustu menn ok margir hamrammir.

Þeir höfðu róðrarferju, er Skalla-Grímr átti, fóru suðr með landi, lögðu inn í Ostrarfjörðu, fóru þá landveg upp á Vors til vatns þess, er þar verðr, en leið þeira bar svá til, at þeir skyldu þar yfir fara. Fengu þeir sér róðrarskip, þat er við þeira hæfi var, reru síðan yfir vatnit, en þá var eigi langt til bæjar þess, er konungrinn var á veizlu. Kómu þeir Grímr þar þann tíma, er konungr var genginn til borða.

Þeir Grímr hittu menn at máli úti í garðinum ok spurðu, hvat þar var tíðenda. En er þeim var sagt, þá bað Grímr kalla til máls við sik Ölvi hnúfu.

Sá maðr gekk inn í stofuna ok þar til, er Ölvir sat, ok sagði honum: “Menn eru hér komnir úti, tólf saman, ef menn skal kalla, en líkari eru þeir þursum at vexti ok sýn en mennskum mönnum.”

Ölvir stóð upp þegar ok gekk út. Þóttist hann vita, hverir komnir myndi. Fagnaði hann vel Grími, frænda sínum, ok bað hann ganga inn í stofu með sér.

Grímr sagði förunautum sínum: “Þat mun hér vera siðr, at menn gangi vápnlausir fyrir konung. Skulum vér ganga inn sex, en aðrir sex skulu vera úti ok gæta vápna várra.”

Síðan ganga þeir inn. Gekk Ölvir fyrir konunginn. Skalla-Grímr stóð at baki honum.

Ölvir tók til máls: “Nú er Grímr hér kominn, sonr Kveld-Úlfs. Kunnum vér nú aufúsu, konungr, at þér gerið hans för góða hingat, svá sem vér væntum, at vera muni. Fá þeir margir af yðr sæmð mikla, er til minna eru komnir en hann ok hvergi nær eru jafnvel at sér gervir um flestar íþróttir sem hann mun vera, ok mátt þú svá þetta gera, konungr, at mér þykkir mestu máli skipta, ef þér þykkir þat nökkurs vert.”

Ölvir talaði langt ok snjallt, því at hann var orðfærr maðr. Margir vinir Ölvis gengu fyrir konung ok fluttu þetta mál.

Konungr litaðist um. Hann sá, at maðr stóð at baki Ölvi ok var höfði hæri en aðrir menn ok sköllóttr. “Er þetta hann Skalla-Grímr,” sagði konungr, “inn mikli maðr?”

Grímr sagði, at hann kenndi rétt.

“Ek vil þá,” sagði konungr, “ef þú beiðist bóta fyrir Þórólf, at þú gerist minn maðr ok gangir hér í hirðlög ok þjónir mér. Má mér svá vel líka þín þjónusta, at ek veita þér bætr eftir bróður þinn eða aðra sæmð, eigi minni en ek veitta honum Þórólfi, bróður þínum, ok skyldir þú betr kunna at gæta en hann, ef ek gerða þik at svá miklum manni sem hann var orðinn.”

Skalla-Grímr svarar: “Þat var kunnigt, hversu miklu Þórólfr var framar en ek em at sér gerr um alla hluti, ok bar hann enga gæfu til at þjóna þér, konungr. Nú mun ek ekki taka þat ráð. Eigi mun ek þjóna þér, því at ek veit, at ek mun eigi gæfu til bera at veita þér þá þjónustu, sem ek mynda vilja ok vert væri. Hygg ek, at mér verði meiri muna vant en Þórólfi.”

Konungr þagði, ok setti hann dreyrrauðan á at sjá. Ölvir sneri þegar í brott ok bað þá Grím ganga út. Þeir gerðu svá, gengu út ok tóku vápn sín. Bað Ölvir þá fara í brott sem skjótast. Gekk Ölvir á leið með þeim til vatnsins ok margir menn með honum.

Áðr þeir Skalla-Grímr skilðist, mælti Ölvir: “Annan veg var för þín, Grímr frændi, til konungs en ek mynda kjósa. Fýsta ek þik rnjök hingatfararinnar, en nú vil ek hins biðja, at þú farir heim sem skyndiligast, ok þess með, at þú komir eigi á fund Haralds konungs, nema betri verði sætt ykkur en mér þykkir nú á horfast, ok gæt þín vel fyrir konungi ok hans mönnum.”

Síðan fóru þeir Grímr yfir vatnit, en þeir Ölvir gengu þar til, er skip þau váru, er upp váru sett við vatnit, ok hjuggu svá, at ekki var fært, því at þeir sá mannför ofan frá konungsbænum. Váru þeir menn margir saman ok vápnaðir mjök ok fóru æsiliga. Þá menn hafði Haraldr konungr sent eftir þeim til þess at drepa Grím.

Hafði konungr tekit til orða litlu síðar en þeir Grímr höfðu út gengit, sagði svá: “Þat sé ek á skalla þeim inum mikla, at hann er fullr upp úlfúðar ok hann verðr at skaða þeim mönnum nökkurum, er oss mun þykkja afnám í, ef hann náir. Meguð þér þat ætla, þeir menn, er hann mun kalla, at í sökum sé við hann, at sá skalli mun engan yðvarn spara, ef hann kemst í færi. Farið nú þá eftir honum ok drepið hann.”

Síðan fóru þeir ok kómu til vatnsins ok fengu þar engi skip, þau er fær væri, fóru aftr síðan ok sögðu konungi sína ferð ok svá þat, at þeir Grímr myndi þá komnir yfir vatnit.

Skalla-Grímr fór leið sína ok föruneyti hans, til þess er hann kom heim. Sagði Skalla-Grímr Kveld-Úlfi frá ferð þeira. Kveld-Úlfr lét vel yfir því, er Grímr hafði eigi farit til konungs þess erendis at ganga til handa honum, sagði enn sem fyrr, at þeir myndi af konungi hljóta skaða einn, en enga uppreist.

Kveld-Úlfr ok Skalla-Grímr ræddu oft um ráðagerð sína, ok kom þat allt ásamt með þeim, sögðu svá, at þeir myndi ekki mega vera þar í landi heldr en aðrir menn, þeir er í ósætt væri við konung, ok myndi þeim hitt ráð at fara af landi á brott, ok þótti þeim þat fýsiligt at leita til Íslands, því at þá var sagt þar vel frá landkostum. Þar váru þá komnir vinir þeira ok kunningjar, Ingólfr Arnarson ok förunautar hans, ok tekit sér landskosti ok bústaði á Íslandi. Máttu menn þar nema sér lönd ókeypis ok velja bústaði. Staðfestist þat helzt um ráðagerð þeira, at þeir myndi bregða búi sínu ok fara af landi á brott.

Þórir Hróaldsson hafði verit í barnæsku at fóstri með Kveld-Úlfi, ok váru þeir Skalla-Grímr mjök jafnaldrar. Var þar allkært í fóstbræðralagi. Þórir var orðinn lendr maðr konungs, er þetta var tíðenda, en vinátta þeira Skalla-Gríms helzt ávallt.

Snemma um várit bjuggu þeir Kveld-Úlfr skip sín. Þeir höfðu mikinn skipakost ok góðan, bjuggu tvá knörru mikla ok höfðu á hvárum þrjá tigu manna, þeira er liðfærir váru, ok um fram konur ok ungmenni. Þeir höfðu með sér lausafé allt, þat er þeir máttu með komast, en jarðir þeira þorði engi maðr at kaupa fyrir ríki konungs.

En er þeir váru búnir, þá sigldu þeir í brott. Þeir sigldu í eyjar þær, er Sólundir heita. Þat eru margar eyjar ok stórar ok svá mjök vágskornar, at þat er mælt, at þar munu fáir menn vita allar hafnir.