58. kafli - Andlát Skalla-Gríms.

Þorgeirr hét maðr. Hann átti Þórdísi Yngvarsdóttur, systur Beru, móður Egils. Þorgeirr bjó inn frá Álftanesi á Lambastöðum. Hann hafði komit út með Yngvari. Hann var auðigr ok virðr vel af mönnum. Sonr þeira Þorgeirs var Þórðr, er bjó á Lambastöðum eftir föður sinn í þenna tíma, er Egill kom til Íslands.

Þat var þá um haustit nökkuru fyrir vetr, at Þórðr reið inn til Borgar at hitta Egil, frænda sinn, ok bauð honum heim til veizlu. Hafði hann látit heita mungát út þar. Egill hét ferðinni, ok var kveðit á vikustef nökkut. Ok er svá var liðit, bjóst Egill til ferðar ok með honum Ásgerðr, kona hans. Váru þau saman tíu eða tólf.

Ok er Egill var búinn, þá gekk Skalla-Grímr út með honum ok hvarf til hans, áðr Egill steig á bak, ok mælti: “Seint þykkir mér þú, Egill, hafa greitt fé þat, er Aðalsteinn konungr sendi mér, eða hvernig ætlar þú, at fara skyli fé þat?”

Egill segir: “Er þér nú féfátt mjök, faðir? Ek vissa þat eigi. Þegar skal ek láta þik hafa silfr, er ek veit, er þú þarft, en ek veit, at þú munt enn hafa at varðveita eina kistu eða tvær, fullar af silfri.”

“Svá þykkir mér,” segir Skalla-Grímr, “sem þú munir þykkjast skipt hafa lausafé með okkr. Muntu láta þér vel hugna, at ek gera slíkt, er mér líkar, af því, er ek varðveiti.”

Egill segir: “Þú munt engis lofs þykkjast þurfa at biðja mik um þetta, því at þú munt ráða vilja, hvat sem ek mæli.”

Síðan reið Egill í brott, þar til er hann kom á Lambastaði. Var þar tekit við honum vel ok feginsamliga. Skyldi hann þar sitja þrjár nætr.

Þat sama kveld, er Egill hafði heiman farit, lét Skalla-Grímr söðla sér hest. Reið hann þá heiman, er aðrir menn fóru at sofa. Hann reiddi í knjám sér kistu vel mikla, en hann hafði í handarkrika sér eirketil, er hann fór í brott. Hafa menn þat síðan fyrir satt, at hann hafi látit fara annat hvárt eða bæði í Krumskeldu ok látit þar fara á ofan hellustein mikinn.

Skalla-Grímr kom heim um miðnættisskeið ok gekk þá til rúms síns ok lagðist niðr í klæðum sínum. En um morgininn, er lýsti ok menn klæddust, þá sat Skalla-Grímr fram á stokk ok var þá andaðr ok svá stirðr, at menn fengu hvergi rétt hann né hafit, ok var alls við leitat.

Þá var hesti skotit undir einn mann. Hleypði sá sem ákafligast, til þess er hann kom á Lambastaði. Gekk hann þegar á fund Egils ok segir honum þessi tíðendi. Þá tók Egill vápn sín ok klæði ok reið heim til Borgar um kveldit, ok þegar hann hafði af baki stigit, gekk hann inn ok í skot, er var um eldahúsit, en dyrr váru fram ór skotinu at setum innanverðum. Gekk Egill fram í setit ok tók í herðar Skalla-Grími ok kneikði hann aftr á bak, lagði hann niðr í setit ok veitti honum þá nábjargir. Þá bað Egill taka graftól ok brjóta vegginn fyrir sunnan. Ok er þat var gert, þá tók Egill undir höfðahlut Skalla-Grími, en aðrir tóku fótahlutinn. Báru þeir hann um þvert húsit ok svá út í gegnum vegginn, þar er áðr var brotinn. Báru þeir hann þá í hríðinni ofan í Naustanes. Var þar tjaldat yfir um nóttina. En um morgininn at flóði var lagðr Skalla-Grímr í skip ok róit með hann út til Digraness. Lét Egill þar gera haug á framanverðu nesinu. Var þar í lagðr Skalla-Grímr ok hestr hans ok vápn hans ok smíðartól. Ekki er þess getit, at lausafé væri lagt í haug hjá honum.

Egill tók þar við arfi, löndum ok lausum aurum. Réð hann þá fyrir búi. Þar var með Agli Þórdís, dóttir Þórólfs ok Ásgerðar.