31. kafli - Hér segir af börnum Skalla-Gríms.

Skalla-Grímr ok þau Bera áttu börn mjök mörg, ok var þat fyrst, at öll önduðust. Þá gátu þau son, ok var vatni ausinn ok hét Þórólfr. En er hann fæddist upp, þá var hann snemma mikill vexti ok inn vænsti sýnum. Var þat allra manna mál, at hann myndi vera inn líkasti Þórólfi Kveld-Úlfssyni, er hann var eftir heitinn. Þórólfr var langt um fram jafnaldra sína at afli. En er hann óx upp gerðist hann íþróttamaðr um flesta þá hluti, er þá var mönnum títt at fremja, þeim er vel váru at sér gervir. Þórólfr var gleðimaðr mikill. Snemma var hann svá fullkominn at afli, at hann þótti vel liðfærr með öðrum mönnum. Varð hann brátt vinsæll af alþýðu. Unni honum ok vel faðir ok móðir.

Þau Skalla-Grímr áttu dætr tvær. Hét önnur Sæunn, en önnur Þórunn. Váru þær ok efniligar í uppvexti.

Enn áttu þau Skalla-Grímr son. Var sá vatni ausinn ok nafn gefit ok kallaðr Egill. En er hann óx upp, þá mátti brátt sjá á honum, at hann myndi verða mjök ljótr ok líkr feðr sínum, svartr á hár. En þá er hann var þrévetr, þá var hann mikill ok sterkr svá sem þeir sveinar aðrir, er váru sex vetra eða sjau. Hann var brátt málugr ok orðvíss. Heldr var hann illr viðreignar, er hann var í leikum með öðrum ungmennum.

Þat vár fór Yngvarr til Borgar, ok var þat at erendum, at hann bauð Skalla-Grími til boðs út þangat til sín ok nefndi til þeirar ferðar Beru, dóttur sína, ok Þórólf, son hennar, ok þá menn aðra, er þau Skalla-Grímr vildu, at færi. Skalla-Grímr hét för sinni. Fór Yngvarr þá heim ok bjó til veizlunnar ok lét þá öl heita.

En er at þeiri stefnu kemr, er Skalla-Grímr skyldi til boðsins fara ok þau Bera, þá bjóst Þórólfr til ferðar með þeim ok húskarlar, svá at þau váru fimmtán saman.

Egill ræddi um við föður sinn, at hann vildi fara. “Á ek þar slíkt kynni sem Þórólfr,” segir hann.

“Ekki skaltu fara,” segir Skalla-Grímr, “því at þú kannt ekki fyrir þér at vera í fjölmenni, þar er drykkjur eru miklar, er þú þykkir ekki góðr viðskiptis, at þú sér ódrukkinn.”

Steig þá Skalla-Grímr á hest sinn ok reið í brott, en Egill unði illa við sinn hlut. Hann gekk ór garði ok hitti eykhest einn, er Skalla-Grímr átti, fór á bak ok reið eftir þeim Skalla-Grími. Honum varð ógreiðfært um mýrarnar, því at hann kunni enga leið, en hann sá þó mjök oft reið þeira Skalla-Gríms, þá er eigi bar fyrir holt eða skóga. Er þat at segja frá hans ferð, at síð um kveldit kom hann á Álftanes, þá er menn sátu þar at drykkju. Gekk hann inn í stofu. En er Yngvarr sá Egil, þá tók hann við honum feginsamliga ok spurði, hví hann hefði svá síð komit. Egill sagði, hvat þeir Skalla-Grímr höfðu við mælzt. Yngvarr setti Egil hjá sér. Sátu þeir gagnvert þeim Skalla-Grími ok Þórólfi.

Þá var þar haft ölteiti, at menn kváðu vísur. Þá kvað Egill vísu:

Kominn emk enn til arna
Yngvars, þess’s beð lyngva,
hann vask fúss at finna,
fránþvengjar gefr drengjum.
Mun eigi þú, þægir,
þrévetran mér betra,
ljósundinna landa
linns, óðar smið finna.

Yngvarr helt upp vísu þeiri ok þakkaði vel Agli vísuna. En um daginn eftir þá færði Yngvarr Agli at skáldskaparlaunum kúfunga þrjá ok andaregg. En um daginn eftir við drykkju kvað Egill vísu aðra um bragarlaun:

Síþögla gaf söglum
sárgagls þría Agli
herðimeiðr við hróðri
hagr brimrótar gagra,
ok bekkþiðurs blakka
borðvallar gaf fjorða
kennimeiðr, sás kunni,
körbeð, Egil gleðja.

Vel lagði Egill í þökk skáldskap sinn við marga menn. Ekki varð þá fleira til tíðenda í ferð þeira. Fór Egill heim með Skalla-Grími.