69. kafli - Hernaðr Arinbjarnar ok Egils.

Arinbjörn var þenna vetr heima at búum sínum, en eftir um várit lýsti hann yfir því, at hann ætlar at fara í víking. Arinbjörn hafði skipakost góðan. Bjó hann um várit þrjú langskip ok öll stór. Hann hafði þrjú hundruð manna. Hafði hann húskarla á skipi sínu, ok var þat allvel skipat. Hann hafði ok marga bóndasonu með sér. Egill réðst til farar með honum. Stýrði hann skipi, ok fór með honum margt af föruneyti því, er hann hafði haft með sér af íslandi. En kaupskip þat, er Egill hafði haft af íslandi, lét hann flytja austr í Vík. Fekk hann þar manna til at fara með varnað sinn. En þeir Arinbjörn ok Egill heldu langskipunum suðr með landi. Síðan stefndu þeir liðinu suðr til Saxlands ok herjuðu þar um sumarit ok fengu sér fé. En er hausta tók, heldu þeir norðr aftr ok lágu við Frísland.

Einhverja nótt, þá er veðr var kyrrt, lögðu þeir upp í móðu eina, þar er illt var til hafna ok útfiri mikil. Þar váru á land upp sléttur miklar ok skammt til skógar. Þar váru vellir blautir, því at regn höfðu verit mikil.

Þar réðu þeir til uppgöngu ok létu eftir þriðjung liðs at gæta skipa. Þeir gengu upp með ánni, milli ok skógarins. Þá varð brátt fyrir þeim þorp eitt, ok byggðu þar margir bændr. Liðit rann ór þorpinu á landit, þar er mátti, þegar er vart varð við herinn, en víkingar sóttu eftir þeim. Var þá síðan annat þorp ok it þriðja. Liðit flýði allt, þat er því kom við. Þar var jafnlendi ok sléttur miklar. Díki váru skorin víða um landit ok stóð í vatn. Höfðu þeir lukt um akra sína ok eng, en í sumum stöðum váru settir staurar stórir yfir díkin, þar er fara skildi. Váru brúar, ok lagðir yfir viðir. Landsfólkit flýði í mörkina. En er víkingar váru komnir langt í byggðina, þá söfnuðust Frísir saman í skóginum, ok er þeir höfðu aukin þrjú hundruð manna, þá stefna þeir í móti víkingum ok ráða til orrostu við þá. Varð þar harðr bardagi, en svá lauk, at Frísir flýðu, en víkingar ráku flóttann. Dreifðist bæjarliðit víðs vegar, þat er undan fór. Gerðu þeir ok svá, er eftir fóru. Kom þá svá, at fáir fóru hvárir saman.

Egill sótti þá hart eftir þeim ok fáir menn með honum, en mjök margir fóru undan. Kómu Frísir þar at, er díki var fyrir þeim, ok fóru þar yfir. Síðan tóku þeir af bryggjuna. Þá koma þeir Egill at öðrum megin. Réð Egill þegar til ok hljóp yfir díkit, en þat var ekki annarra manna hlaup, enda réð ok engi til. Ok er Frísir sá þat, þá sækja þeir at honum, en hann varðist. Þá sóttu at honum ellifu menn, en svá lauk þeira viðskiptum, at hann felldi þá alla. Eftir þat skaut Egill yfir brúnni ok fór þá aftr yfir díkit. Sá hann þá, at lið þeira allt hafði snúit til skipanna. Hann var þá staddr nær skóginum. Síðan fór Egill fram með skóginum ok svá til skipanna, at hann átti kost skógarins, ef hann þyrfti. Víkingar höfðu haft mikit herfang ofan ok strandhögg, ok er þeir kómu til skipanna, hjuggu sumir búfét, sumir fluttu út á skipin fén þeira, sumir stóðu fyrir ofan í skjaldborg, því at Frísir váru ofan komnir ok höfðu mikit lið ok skutu á þá. Höfðu Frísir þá aðra fylking. Ok er Egill kom ofan ok hann sá, hvat títt var, þá rann hann at sem snarast, þar sem múginn stóð. Hafði hann kesjuna fyrir sér ok tók hana tveimr höndum, en kastaði skildinum á bak sér. Hann lagði fram kesjunni, ok stökk frá allt, þat er fyrir stóð, ok gafst honum svá rúm fram í gegnum fylkingina. Sótti hann svá ofan til manna sinna. Þóttust þeir hafa hann ór helju heimtan. Ganga þeir síðan á skip sín ok heldu brott frá landi. Sigldu þeir þá til Danmerkr.

Ok er þeir koma til Limafjarðar ok lágu at Hálsi, þá átti Arinbjörn húsþing við lið sitt ok sagði mönnum fyrirætlan sína. “Nú mun ek,” segir hann, “leita á fund Eiríkssona við lið þat, er mér vill fylgja. Ek hefi nú spurt, at þeir bræðr eru hér í Danmörku ok halda sveitir stórar ok eru á sumrum í hernaði, en sitja á vetrum hér í Danmörk. Vil ek nú gefa leyfi öllum mönnum at fara til Nóregs, þeim er þat vilja heldr en fylgja mér. Sýnist mér þat ráð, Egill, at þú snúir aftr til Nóregs ok leitir enn sem bráðast til Íslands út, þegar vit skiljumst.”

Síðan skiptust menn á skipunum. Réðust þeir til Egils, er aftr vildu fara til Nóregs, en hitt var meiri hluti liðs miklu, er fylgði Arinbirni. Skilðust þeir Arinbjörn ok Egill með blíðu ok vináttu. Fór Arinbjörn á fund Eiríkssona ok í sveit með Haraldi gráfeld, fóstrsyni sínum, ok var síðan með honum, meðan þeir lifðu báðir.

Egill fór norðr í Víkina ok helt inn í Óslóarfjörð. Var þar fyrir kaupskip hans, þat er hann hafði látit flytja suðr um várit. Þar var ok varnaðr hans ok sveitungar, þeir er með skipinu höfðu farit.

Þorsteinn Þóruson kom á fund Egils ok bauð honum með sér at vera um vetrinn ok þeim mönnum, er hann vildi með sér hafa. Egill þekkðist þat, lét upp setja skip sín ok færa varnað til staðar. En lið þat, er honum fylgði, vistaðist þar sumt, en sumir fóru norðr í land, þar er þeir áttu heimili. Egill ferr til Þorsteins, ok váru þar saman tíu eða tólf. Var Egill þar um vetrinn í góðum fagnaði.