74. kafli - Egill heimti skatt.

Egill bjóst snemma um morgininn til farar ok þeir förunautar, en at skilnaði gaf Egill Álfi loðólpu. Álfr tók þakksamliga við gjöfinni, - “ok má hér gera mér af loðkápu,” - ok bað Egil þar koma til sín, er hann færi aftr.

Skilðust þeir vinir, ok fór Egill ferðar sinnar ok kom aftan dags til hirðar jarlsins Arnviðar ok fekk þar allgóðar viðtökur. Var þeim förunautum skipat næst öndvegismanni.

Ok er þeir Egill höfðu þar verit um nótt, þá bera þeir upp erendi sín við jarl ok orðsending konungs ór Nóregi ok segja, at hann vill hafa skatt þann allan af Vermalandi, sem áðr hefir eftir staðit, síðan Arnviðr var þar yfir settr.

Jarlinn segir, at hann hefði af höndum greitt allan skatt ok fengit í hendr sendimönnum konungs, - “en eigi veit ek, hvat þeir hafa síðan við gert, hvárt þeir hafa fengit konungi eða hafa þeir hlaupit af landi á brott með. En því, at þér berið sannar jartegnir til, at konungr hefir yðr sent, þá mun ek greiða skatt þann allan, sem hann á at réttu, ok fá yðr í hönd, en eigi vil ek ábyrgjast síðan, hvernig yðr ferst með.”

Dveljast þeir Egill þar um hríð, en áðr Egill færi í brott, greiðir jarl þeim skattinn. Var þat sumt í silfri, sumt í grávöru.

Ok er þeir Egill váru búnir, þá fóru þeir aftr á leið. Segir Egill jarli at skilnaði þeira: “Nú munum vér færa konungi skatt þenna, er vér höfum við tekit, en þat skaltu vita, jarl, at þetta er fé miklu minna en konungr þykkist hér eiga, ok er þat þó ekki talit, er honum mun þykkja, at þér eigið at gjalda aftr sendimenn hans manngjöldum, þá er menn kalla, at þér munuð hafa drepa látit.”

Jarl segir, at þat var eigi satt. Skilðust þeir at þessu.

Ok er Egill var á brottu, þá kallaði jarl til sín bræðr tvá, er hvárrtveggi hét Úlfr. Hann mælti svá: “Egill sjá inn mikli, er hér var um hríð, ætla ek, at oss muni allóþarfr, er hann kemr til konungs. Megum vér af því marka, hvernig hann mun bera fyrir konung várt mál, er hann jós slíku í augu oss upp, aftöku konungsmanna. Nú skuluð þit fara eftir þeim ok drepa þá alla ok láta þá ekki bera róg þetta fyrir konung. Þykkir mér þat ráðligast, at þér sætið þeim á Eiðaskógi. Haf-ið með yðr menn svá marga, at þat sé víst, at engi þeira komist undan, en þér fáið ekki mannspell af þeim.”

Nú búast þeir bræðr til ferðar ok höfðu þrjá tigu manna. Fóru þeir á skóginn, ok kunnu þeir þar hvern stíg fyrir. Heldu þeir þá njósn um ferð Egils.

Á skóginum váru tvennar leiðir. Var önnur at fara yfir ás nökkurn, ok var þar klif bratt ok einstigi yfir at fara, - var sú leiðin skemmri, - en önnur var fyrir framan ásinn at fara, ok váru þar fen stór ok höggnar á lágir, ok var þar einstigi yfir at fara, ok sátu fimmtán í hvárum stað.