36. kafli - Eiríkr þá karfann.

Haraldr konungr hafði löngum atsetu sína á Hörðalandi eða Rogalandi at stórbúum þeim, er hann átti at Útsteini eða Ögvaldsnesi eða á Fitjum, á Álreksstöðum eða á Lygru, á Sæheimi. En þann vetr, er nú var frá sagt, var konungr norðr í landi. En er þeir Björn ok Þórólfr höfðu verit einn vetr í Nóregi ok vár kom, þá bjuggu þeir skip ok öfluðu manna til, fóru um sumarit í víking í Austrveg, en fóru heim at hausti ok höfðu aflat fjár mikils. En er þeir kómu heim, þá spurðu þeir, at Haraldr konungr var á Rogalandi ok myndi þar sitja um vetrinn. Þá tók Haraldr konungr at eldast mjök, en synir hans váru þá mjök á legg komnir margir.

Eiríkr, sonr Haralds konungs, er kallaðr var blóðöx, var þá á ungum aldri. Hann var á fóstri með Þóri hersi Hróaldssyni. Konungr unni Eiríki mest sona sinna. Þórir var þá í inum mestum kærleikum við konung.

Björn ok þeir Þórólfr fóru fyrst á Aurland, er þeir kómu heim, en síðan byrjuðu þeir ferð sína norðr í Fjörðu at sækja heim Þóri hersi. Þeir höfðu karfa þann, er reru á borð tólf menn eða þrettán, ok höfðu nær þrjá tigu manna. Skip þat höfðu þeir fengit um sumarit í víking. Þat var steint mjök fyrir ofan sjó ok var it fegrsta. En er þeir kómu til Þóris, fengu þeir þar góðar viðtökur ok dvölðust þar nökkura hríð, en skipit flaut tjaldat fyrir bænum.

Þat var einn dag, er þeir Þórólfr ok Björn gengu ofan til skipsins, þeir sá, at Eiríkr konungsson var þar, gekk stundum á skipit út, en stundum á land upp, stóð þá ok horfði á skipit.

Þá mæfti Björn til Þórólfs: “Mjök undrast konungsson skipit, ok bjóð þú honum at þiggja at þér, því at ek veit, at okkr verðr þat at liðsemð mikilli við konung, ef Eiríkr er flutningsmaðr okkarr. Hefi ek heyrt þat sagt, at konungr hafi þungan hug á þér af sökum föður þíns.”

Þórólfr sagði, at þat myndi vera gott ráð. Gengu þeir síðan ofan til skipsins, ok mælti Þórólfr: “Vandliga hyggr þú at skipinu, konungsson. Hversu lízt þér á?”

“Vel,” segir hann, “it fegrsta er skipit,” segir hann.

“Þá vil ek gefa þér,” sagði Þórólfr, “skipit, ef þú vill þiggja.”

“Þiggja vil ek,” segir Eiríkr, “en þér munu lítil þykkja launin, þótt ek heita þér vináttu minni, en þat stendr þó til vánar, ef ek held lífi.”

Þórólfr segir, at þau laun þótti honum miklu meira verð en skipit, skilðust þá síðan, en þaðan af var konungsson allkátr við þá Þórólf.

Þeir Björn ok Þórólfr koma á ræðu við Þóri, hvat hann ætlar, hvárt þat sé með sannendum, at konungr hafi þungan hug á Þórólfi. Þórir dylr þess ekki, at hann hefði þat heyrt.

“Þá vilda ek þat,” sagði Björn, “at þú færir á fund konungs ok flyttir mál Þórólfs fyrir honum, því at eitt skal ganga yfir okkr Þórólf báða. Gerði hann svá við mik, þá er ek var á Íslandi.”

Svá kom, at Þórir hét ferðinni til konungs ok bað þá freista, ef Eiríkr konungsson vildi fara með honum. En er þeir Þórólfr ok Björn kómu á þessar ræður fyrir Eirík, þá hét hann sinni umsýslu við föður sinn. Síðan fóru þeir Þórólfr ok Björn leið sína í Sogn, en Þórir ok Eiríkr konungsson skipuðu karfa þann inn nýgefna ok fóru suðr á fund konungs ok hittu hann á Hörðalandi. Tók hann feginsamliga við þeim.

Dvölðust þeir þar um hríð ok leituðu þess dagráðs at hitta konung, at hann var í góðu skapi, báru þá upp þetta mál fyrir konung, sögðu, at sá maðr var þar kominn, er Þórólfr hét, sonr Skalla-Gríms. “Vildum vér þess biðja, konungr, at þú minnist þess, er frændr hans hafa vel til þín gert, en létir hann eigi gjalda þess, er faðir hans gerði, þótt hann hefndi bróður síns.”

Talaði Þórir um þat mjúkliga, en konungr svaraði heldr stutt, sagði, at þeim hefði ótili mikill staðit af Kveld-Úlfi ok sonum hans, ok lét þess ván, at sjá Þórólfr myndi enn vera skaplíkr frændum sínum. “Eru þeir allir,” sagði hann, “ofsamenn miklir, svá at þeir hafa ekki hóf við ok hirða eigi, við hverja þeir eigu at skipta.”

Síðan tók Eiríkr til máls, sagði, at Þórólfr hefði vingazt við hann ok gefit honum ágætan grip, skip þat, er þeir höfðu þar. “Hefi ek heitit honum vináttu minni fullkominni. Munu fáir til verða at vingast við mik, ef þessum skal ekki tjóa. Muntu eigi þat vera láta, faðir, um þann mann, er til þess hefir fyrstr orðit at gefa mér dýrgripi.”

Svá kom, at konungr hét þeim því, áðr létti, at Þórólfr skyldi í friði vera fyrir honum. “En ekki vil ek,” kvað hann, “at hann komi á minn fund. En gera máttu, Eiríkr, hann svá kæran þér sem þú villt eða fleiri þá frændr, en vera mun annathvárt, at þeir munu þér verða mjúkari en mér hafa þeir orðit eða þú munt þessar bænar iðrast ok svá þess, ef þú lætr þá lengi með þér vera.”

Síðan fór Eiríkr blóðöx ok þeir Þórir heim í Fjörðu, sendu síðan orð ok létu segja Þórólfi, hvert þeira erendi var orðit til konungs.

Þeir Þórólfr ok Björn váru þann vetr með Brynjólfi. En mörg sumur lágu þeir í víking, en um vetrum váru þeir með Brynjólfi, en stundum með Þóri.