18. kafli - Tekit Englandsfar Þórólfs.

Sigtryggr snarfari ok Hallvarðr harðfari hétu bræðr tveir. Þeir váru með Haraldi konungi, víkverskir menn. Var móðurætt þeira á Vestfold, ok váru þeir í frændsemistölu við Harald konung. Faðir þeira hafði kyn átt tveim megum Gautelfar. Hann hafði bú átt í Hísing ok var maðr stórauðigr, en þá höfðu þeir tekit við arfi eftir föður sinn. Þeir váru fjórir bræðr. Hét einn Þórðr ok Þorgeirr, ok váru þeir yngri. Þeir váru heima ok réðu fyrir búi. Þeir Sigtryggr ok Hallvarðr höfðu sendiferðir konungs allar, bæði innan lands ok útan lands, ok höfðu margar ferðir þær farit, er háskasamligar váru, bæði til aftöku manna eða fé upp at taka fyrir þeim mönnum, er konungr lætr heimferðir veita. Þeir höfðu sveit mikla um sik. Ekki váru þeir vingaðir alþýðu manns, en konungr mat þá mikils, ok váru þeir allra manna bezt færir bæði á fæti ok á skíðum, svá ok í skipförum váru þeir hvatfærri en aðrir menn. Hreystimenn váru þeir ok miklir ok forsjálir um flest. Þeir váru þá með konungi, er þetta var tíðenda.

Um haustit fór konungr at veizlum um Hörðaland. Þat var einn dag, at hann lét kalla til sín þá bræðr, Hallvarð ok Sigtrygg. En er þeir kómu til hans, sagði hann þeim, at þeir skyldu fara með sveit sína ok halda njósn um skip þat, sem Þorgils gjallandi fór með, - “ok hann hafði í sumar vestr til Englands. Færið mér skipit ok allt þat, er á er, nema menn. Látið þá fara í brott leið sína í friði, ef þeir vilja ekki verja skipit.”

Þeir bræðr váru þess albúnir, ok tók sitt langskip hvárr þeira, fara síðan at leita þeira Þorgils ok spurðu, at hann var vestan kominn ok hann hafði siglt norðr með landi. Þeir fara norðr eftir þeim ok hitta þá í Furusundi, kenndu brátt skipit ok lögðu at annat skipit á útborða, en sumir gengu á land upp ok út á skipit at bryggjunum. Þeir Þorgils vissu sér engis ótta ván ok vöruðust ekki. Fundu þeir eigi fyrr en fjölði manns var uppi á skipinu með alvæpni, ok þeir váru allir handteknir ok leiddir síðan á land upp ok vápnlausir ok höfðu ekki nema ígangsklæði ein. En þeir Hallvarðr skutu út bryggjunum ok slógu strenginum ok drógu út skipit, snúa síðan leið sína ok sigldu suðr, þar til þess er þeir fundu konung, færðu honum skipit ok allt þat, er á var.

En er farmrinn var borinn af skipinu, þá sá konungr, at þat var stórfé ok eigi var þat lygi, er Hárekr hafði sagt.

En Þorgils ok hans félagar fengu sér flutningar, ok leita þeir á fund Kveld-Úlfs ok þeira feðga ok sögðu sínar farar eigi sléttar, fengu þar þó góðar viðtökur.

Sagði Kveld-Úlfr, at þá myndi þar til draga, sem honum hafði fyrir boðat, at Þórólfr myndi eigi til alls endis gæfu til bera um vináttu Haralds konungs, -“ok þætti mér ekki mikils vert um félát þetta, er Þórólfr hefir misst nú, ef nú færi eigi hér it meira eftir. Grunar mik enn sem fyrr, at Þórólfr muni eigi gerr kunna at sjá efni sín við ofrefli slíkt sem hann á at skipta,” - ok bað Þorgils svá segja Þórólfi, at - “mitt ráð er þat,” segir hann, “at hann fari ór landi á brott, því at vera kann, at hann komi sér betr, ef hann sækir á hönd Englakonungi eða Danakonungi eða Svíakonungi.”

Síðan fekk hann Þorgísli róðrarskútu eina ok þar með reiða allan, svá tjöld ok vistir ok allt þat, er þeir þurftu til ferðar sinnar. Síðan fóru þeir ok léttu eigi fyrr ferð sinni en þeir kómu norðr til Þórólfs ok sögðu honum þat, er til tíðenda hafði gerzt.

Þórólfr varð vel við skaða sinn, sagði svá, at hann myndi ekki fé skorta. “Er gott félag at eiga við konung.”

Síðan keypti Þórólfr mjöl ok malt ok þat annat, er hann þurfti til framflutningar liði sínu. Sagði hann, at húskarlar myndi vera ekki svá fagrbúnir sem hann hafði ætlat um hríð.

Þórólfr seldi jarðir sínar, en sumar veðsetti hann, en helt upp kostnaði öllum sem fyrr. Hafði hann þá ok ekki færa lið með sér en ina fyrri vetr, heldr hafði hann nökkuru fleira manna. Svá um veizlur ok heimboð við vini sína, þá hafði hann meira efni um þat allt en fyrr. Var hann heima þann vetr allan.