48. kafli - Egill hefir vetrvist með Arinhirni.

Þórólfr helt liði sínu norðr fyrir Halland ok lögðu þar til hafnar, er þeim bægði veðr, ræntu þar ekki. Þar var skammt á land upp jarl sá, er Arnfiðr er nefndr. En er hann spurði, at víkingar váru þar komnir við land, þá sendi hann menn sína á fund þeira þess erendis at vita, hvárt þeir vildi þar friðland hafa eða hernað. En er sendimenn váru komnir á fund Þórólfs með sín erendi, þá sagði hann, at þeir myndi þar ekki herja, sagði, at þeim var engi nauðsyn til at herja þar ok fara herskildi, sagði, at þar var land ekki auðigt.

Sendimenn fara aftr til jarlsins ok sögðu honum erendislok sín. En er jarlinn varð þess varr, at hann þurfti ekki liði at safna fyrir þá sök, þá reið hann ofan með ekki lið til fundar við víkinga. En er þeir fundust, þá fóru þar allt vel ræður með þeim. Jarl bauð Þórólfi til veizlu með sér ok liði hans, því er hann vildi. Þórólfr hét ferðinni.

En þá er á var kveðit, lét jarlinn senda reiðskjóta ofan móti þeim. Réðust þeir til ferðar, bæði Þórólfr ok Egill, ok höfðu með sér þrjá tigu manna. En er þeir kómu til jarlsins, fagnaði hann þeim vel. Var þeim fylgt inn í stofu. Var þar þegar inni mungát ok gefit þeim at drekka. Sátu þeir þar til kvelds.

En áðr borð skyldi upp fara, þá sagði jarl, at þar skyldi sæti hluta, skyldi drekka saman karlmaðr ok kona, svá sem til ynnist, en þeir sér, er fleiri væri. Menn báru þá hluti sína í skaut, ok tók jarlinn upp. Jarl átti dóttur allfríða ok þá vel frumvaxta. Svá sagði hlutr til, at Egill skyldi sitja hjá jarlsdóttur um kveldit. Hon gekk um gólf ok skemmti sér. Egill stóð upp ok gekk til rúms þess, er dóttir jarlsins hafði setit um daginn. En er menn skipuðust í sæti sín, þá gekk jarlsdóttir at rúmi sínu. Hon kvað:

Hvat skaltu, sveinn, í sess minn,
þvít þú sjaldan hefr gefnar
vargi varmar bráðir?
Vesa vilk ein of mína.
Sáttaðu hrafn í hausti
of hræsolli gjalla.
Vastaðu at, þars eggjar
á skelþunnar runnusk.

Egill tók til hennar ok setti hana niðr hjá sér. Hann kvað:

Farit hefk blóðgum brandi,
svát mér benþiðurr fylgði,
ok gjallanda geiri.
Gangr vas harðr af víkingum.
Gerðum reiðir róstu.
Rann eldr of sjöt manna.
Létum blóðga búka
í borghliðum sæfask.

Þá drukku þau saman um kveldit ok váru allkát. Var þar veizla in bezta ok svá um daginn eftir. Fóru þá víkingar til skipa sinna. Skilðust þeir jarl með vináttu ok skiptust gjöfum við. Heldu þeir Þórólfr liðinu til Brenneyja. Þar var í þann tíma víkingabæli mikit, því at þar sigldu kaupskip mjök í gegnum eyjarnar.

Áki fór heim til búa sinna ok synir hans. Hann var maðr vellauðigr ok átti mörg bú á Jótlandi. Skilðust þeir með kærleik ok mæltu til vináttu mikillar milli sín.

En er haustaði, sigldu þeir Þórólfr norðr fyrir Nóreg ok koma fram í Fjörðum, fara á fund Þóris hersis. Tók hann vel við þeim, en Arinbjörn, sonr hans, miklu betr. Býðr hann, at Egill skal þar vera um vetrinn. Egill tók þat með þökkum.

En er Þórir vissi boð Arinbjarnar, þá kallaði hann þat heldr bráðmælt. “Veit ek eigi,” sagði hann, “hversu þat líkar Eiríki konungi, því at hann mælti svá eftir aftöku Bárðar, at hann vildi ekki, at Egill væri hér í landi.”

“Ráða máttu vel, faðir,” segir Arinbjörn, “því við konung, at hann teli ekki at um vist Egils. Þú munt bjóða Þórólfi, mági þínum, hér at vera, en vit Egill munum hafa eitt vetrgrið báðir.”

En af þessi ræðu sá Þórir, at Arinbjörn myndi þessu ráða. Buðu þeir feðgar þá Þórólfi þar vetrgrið, en hann þekkðist þat. Váru þeir þar við tólf menn um vetrinn.

Bræðr tveir eru nefndir Þorvaldr ofsi ok Þorfiðr strangi. Þat váru náfrændr Bjarnar hölðs ok höfðu með honum fæðzt. Þeir váru menn miklir ok sterkir, kappsmenn miklir ok framgjarnir. Þeir fylgðu Birni, þá er hann var í víking, en síðan er hann settist um kyrrt, þá fóru þeir bræðr til Þórólfs ok váru með honum í hernaði. Þeir váru í stafni á skipi hans, en þá er Egill tók skipstjórn, þá var Þorfiðr hans stafnbúi. Þeir bræðr fylgðu Þórólfi jafnan, ok mat hann þá mest skipverja sinna. Þeir bræðr váru þann vetr í hans sveit ok sátu næst þeim bræðrum. Þórólfr sat í öndvegi ok átti drykkju við Þóri, en Egill sat fyrir ádrykkju Arinbjarnar. Skyldi þar um gólf ganga at minnum öllum.

Þórir hersir fór um haustit á fund Eiríks konungs. Tók konungr við honum forkunnar vel. En er þeir tóku ræður sínar, þá bað Þórir konung, at hann skyldi eigi fyrirkunna hann þess, er hann hafði Egil með sér um vetrinn.

Konungr svarar því vel, sagði, at Þórir mátti þiggja af honum slíkt, er hann vildi, - “en ekki myndi þetta svá fara, ef annarr maðr hefði við Agli tekit.”

En er Gunnhildr heyrði, hvat þeir ræddu, þá mælti hon: “Þat ætla ek, Eiríkr, at nú fari enn sem oftar, at þú sér mjök talhlýðinn, ok mant þat eigi lengi, er illa er gert til þín, enda muntu til þess draga fram sonu Skalla-Gríms, at þeir munu enn drepa niðr nökkura náfrændr þína. En þótt þú látir þér engis þykkja vert um dráp Bárðar, þá þykkir mér eigi svá þó.”

Konungr segir: “Meir frýr þú mér, Gunnhildr, grimmleiks en aðrir menn, en verit hefir kærra við Þórólf af þinni hendi en nú er. En ekki mun ek orð mín aftr taka við þá bræðr.”

“Vel var Þórólfr hér,” sagði hon, “áðr Egill spillti fyrir honum, en nú ætla ek engan mun.”

Þórir fór heim, þá er hann var búinn, ok sagði þeim bræðrum orð konungs ok dróttningar.