55. kafli - Egill jarðaði Þórólf.

Aðalsteinn konungr sneri í brott frá orrostunni, en menn hans ráku flóttann. Hann reið aftr til borgarinnar ok tók eigi fyrr náttstað en í borginni, en Egill rak flóttann ok fylgði þeim lengi ok drap hvern mann, er hann náði. Síðan sneri hann aftr með sveitunga sína ok fór þar til, er orrostan hafði verit, ok hitti þar Þórólf, bróður sinn, látinn. Hann tók upp lík hans ok þó, bjó um síðan, sem siðvenja var til. Grófu þeir þar gröf ok settu Þórólf þar í með vápnum sínum öllum ok klæðum. Síðan spennti Egill gullhring á hvára hönd honum, áðr hann skilðist við, hlóðu síðan at grjóti ok jósu at moldu. Þá kvað Egill vísu:

Gekk, sás óðisk ekki,
jarlmanns bani snarla,
þreklundaðr fell, Þundar,
Þórólfr, í gný stórum.
Jörð grær, en vér verðum,
Vínu nær of mínum,
helnauð es þat, hylja
harm, ágætum barma.

Ok enn kvað hann:

Valköstum hlóðk vestan
vang fyr merkistangir.
Ótt vas él þats sóttak
Aðgils bláum Naðri.
Háði ungr við Engla
Áleifr þrimu stála.
Helt, né hrafnar sultu,
Hringr á vápna þingi.

Síðan fór Egill með sveit sína á fund Aðalsteins konungs ok gekk þegar fyrir konung, er hann sat við drykkju. Þar var glaumr mikill. Ok er konungr sá, at Egill var inn kominn, þá mælti hann, at rýma skyldi pallinn þann inn óæðra fyrir þeim, ok mælti, at Egill skyldi sitja þar í öndvegi gegnt konungi.

Egill settist þar niðr ok skaut skildinum fyrir fætr sér. Hann hafði hjálm á höfði ok lagði sverðit um kné sér ok dró annat skeið til hálfs, en þá skelldi hann aftr í slíðrin. Hann sat uppréttr ok var gneyptr mjök. Egill var mikilleitr, ennibreiðr, brúnamikill, nefit ekki langt, en ákafliga digrt, granstæðit vítt ok langt, hakan breið furðuliga ok svá allt um kjálkana, hálsdigr ok herðimikill, svá at þat bar frá því, sem aðrir menn váru, harðleitr ok grimmligr, þá er hann var reiðr. Hann var vel í vexti ok hverjum manni hæri, úlfgrátt hárit ok þykkt ok varð snemma sköllóttr. En er hann sat, sem fyrr var ritat, þá hleypði hann annarri brúninni ofan á kinnina, en annarri upp í hárrætr. Egill var svarteygr ok skolbrúnn. Ekki vildi hann drekka, þó at honum væri borit, en ýmsum hleypði hann brúnunum ofan eða upp.

Aðalsteinn konungr sat í hásæti. Hann lagði ok sverð um kné sér, ok er þeir sátu svá um hríð, þá dró konungr sverðit ór slíðrum ok tók gullhring af hendi sér, mikinn ok góðan, ok dró á blóðrefilinn, stóð upp ok gekk á gólfit ok rétti yfir eldinn til Egils. Egill stóð upp ok brá sverðinu ok gekk á gólfit. Hann stakk sverðinu í bug hringinum ok dró at sér, gekk aftr til rúms síns. Konungr settist í hásæti. En er Egill settist, dró hann hringinn á hönd sér, ok þá fóru brýnn hans í lag. Lagði hann þá niðr sverðit ok hjálminn ok tók við dýrshorni, er honum var borit, ok drakk af. Þá kvað hann:

Hrammtangar lætr hanga
hrynvirgil mér brynju
Höðr á hauki troðnum
heiðis vingameiði.
Rítmæðis knák reiða,
ræðr gunnvala bræðir,
gelgju seil á galga
geirveðrs, lofi at meira.

Þaðan af drakk Egill at sínum hlut ok mælti við aðra menn. Eftir þat lét konungr bera inn kistur tvær. Báru tveir menn hvára. Váru báðar fullar af silfri.

Konungr mælti: “Kistur þessar, Egill, skaltu hafa, ok ef þú kemr til Íslands, skaltu færa þetta fé föður þínum. í sonargjöld sendi ek honum. En sumu fé skaltu skipta með frændum ykkrum Þórólfs, þeim er þér þykkja ágætastir. En þú skalt taka hér bróðurgjöld hjá mér, lönd eða lausa aura, hvárt er þú vill heldr, ok ef þú vill með mér dveljast lengðar, þá skal ek hér fá þér sæmð ok virðing, þá er þú kannt mér sjálfr til segja.”

Egill tók við fénu ok þakkaði konungi gjafar ok vinmæli. Tók Egill þaðan af at gleðjast, ok þá kvað hann:

Knáttu hvarms af harmi
hnúpgnípur mér drúpa.
Nú fann ek þanns ennis
ósléttur þær rétti.
Gramr hefr gerðihömrum
grundar upp of hrundit,
sá ’s til ýgr, af augum,
armsíma, mér grímu.

Síðan váru græddir þeir menn, er sárir váru ok lífs auðit. Egill dvalðist með Aðalsteini konungi inn næsta vetr eftir fall Þórólfs, ok hafði hann allmiklar virðingar af konungi. Var þá með honum lið þat allt, er áðr hafði fylgt þeim báðum bræðrum ok ór orrostu höfðu komizt. Þá orti Egill drápu um Aðalstein konung, ok er í því kvæði þetta:

Nú hefr foldgnárr fellda,
fellr jörð und nið Ellu,
hjaldrsnerrandi, harra
höfuðbaðmr, þría jöfra.
Aðalsteinn of vann annat,
allt’s lægra kynfrægjum,
hér sverjum þess, hyrjar
hrannbrjótr, konungmanni.

En þetta er stefit í drápunni:

Nú liggr hæst und hraustum
hreinbraut Aðalsteini.

Aðalsteinn gaf þá enn Agli at bragarlaunum gullhringa tvá, ok stóð hvárr mörk, ok þar fylgði skikkja dýr, er konungr sjálfr hafði áðr borit.

En er váraði, lýsti Egill yfir því fyrir konungi, at hann ætlaði í brott um sumarit ok til Nóregs ok vita, hvat títt er um hag Ásgerðar, - “konu þeirar, er átt hefir Þórólfr, bróðir minn. Þar standa saman fé mikil, en ek veit eigi, hvárt börn þeira lifa nökkur. Á ek þar fyrir at sjá, ef þau lifa, en ek á arf allan, ef Þórólfr hefir barnlauss andazt.”

Konungr sagði: “Þat mun vera, Egill, á þínu forráði at fara heðan á brott, ef þú þykkist eiga skyldarerendi, en hinn veg þykkir mér bezt, at þú takir hér staðfestu með mér ok slíka kosti, sem þú vill beiðast.”

Egill þakkaði konungi orð sín. “Ek mun nú fara fyrst, svá sem mér ber skylda til, en þat er líkara, at ek vitjak hingat þessa heita, þá er ek komumst við.”

Konungr bað hann svá gera. Síðan bjóst Egill brott með liði sínu, en margt dvalðist eftir með konungi. Egill hafði eitt langskip mikit ok þar á hundrað manna eða vel svá. Ok er hann var búinn ferðar sinnar ok byr gaf, þá helt hann til hafs. Skilðust þeir Aðalsteinn konungr með mikilli vináttu. Bað hann Egil koma aftr sem skjótast. Egill kvað svá vera skyldu.

Síðan helt Egill til Nóregs, ok er hann kom við land, fór hann sem skyndiligast inn í Fjörðu. Hann spurði þau tíðendi, at andaðr var Þórir hersir, en Arinbjörn hafði tekit við arfi ok gerzt lendr maðr. Egill fór á fund Arinbjarnar ok fekk þar góðar viðtökur. Bauð Arinbjörn honum þar at vera. Egill þekkðist þat. Lét hann setja upp skipit ok vista lið. En Arinbjörn tók við Agli við tólfta mann, ok var með honum um vetrinn.