21. kafli - Atför at Þórólfi.

Haraldr konungr var í Víkinni, þá er Þórólfr var í hernaðinum, ok fór um haustit til Upplanda ok þaðan norðr til Þrándheims ok sat þar um vetrinn ok hafði fjölmenni mikit.

Þar váru þá með konungi Sigtryggr ok Hallvarðr ok höfðu spurt, hvernig Þórólfr hafði búit at herbergjum þeira í Hísing ok hvern mannskaða ok fjárskaða, er hann hafði þar gert. Þeir minntu konung oft á þat ok svá þat með, at Þórólfr hafði rænt konung ok þegna hans ok farit með hernaði þar innan lands. Þeir báðu konung orlofs til, at þeir bræðr skyldi fara með liði því, er vant var þeim at fylgja, ok sækja heim at Þórólfi.

Konungr svarar svá: “Vera munu ykkr þykkja sakar til, þó at þit ráðið Þórólf af lífi, en ek ætla, at ykkr skorti mikit hamingju til þess verks. Er Þórólfr ekki ykkarr maki, þó at þit þykkizt vera menn hraustir eða vel at ykkr gervir.”

Þeir bræðr sögðu, at þat myndi brátt reynt verða, ef konungr vill þeim lof til gefa, ok segja, at þeir hafa oft lagt á hættu mikla við þá menn, er þeir áttu minna í at hefna, ok hafði þeim oftast orðit sigrs auðit.

En er váraði, þá bjuggust menn ferða sinna. Þá var enn, sem fyrr sagt, at þeir Hallvarðr bræðr heldu á því máli við konung.

Hann kvaðst þá lofa, at þeir tæki Þórólf af lífi, - “ok veit ek, at þit munuð færa mér höfuð hans, er þit komið aftr, ok með marga dýrgripi. En þó geta þess sumir menn,” segir konungr, “ef þit siglið norðr, at þit munið bæði sigla ok róa norðan.”

Nú búast þeir sem skjótast ok höfðu tvau skip ok hálft annat hundrað manna, ok er þeir váru búnir, taka þeir landnyrðing út eftir firðinum, en þat er andviðri norðr með landi.