82. kafli - Sættargerð Egils.

Egill Skalla-Grímsson gekk í þingbrekku um daginn eftir ok með honum Þorsteinn ok allr flokkr þeira. Þar kom þá ok Önundr ok Steinarr. Tungu-Oddr var ok þar kominn ok þeir Einarr.

Ok er menn höfðu þar mælt lögmálum sínum, þá stóð Egill upp ok mælti svá: “Hvárt eru þeir Steinarr ok Önundr feðgar hér, svá at þeir megi skilja mál mitt?”

Önundr segir, at þeir váru þar.

“Þá vil ek lúka upp sættargerð milli þeira Steinars ok Þorsteins. Hef ek þar upp þat mál, er Grímr, faðir minn, kom hingat til lands, ok nam hér öll lönd um Mýrar ok víða herað ok tók sér bústað at Borg ok ætlaði þar landeign til, en gaf vinum sínum landakosti þar út í frá, svá sem þeir byggðu síðan. Hann gaf Ána bústað at Ánabrekku, þar sem Önundr ok Steinarr hafa hér til búit. Vitum vér þat allir, Steinarr, hvar landamerki eru milli Borgar ok Ánabrekku, at þar ræðr Háfslækr. Nú var eigi þat, Steinarr, at þú gerðir þér óvitandi at beita land Þorsteins ok lagðir undir þik eign hans ok ætlaðir, at hann myndi vera svá mikill ættleri, at hann myndi vera vilja ræningi þinn, - því at þú, Steinarr, ok þit Önundr meguð þat vita, at Áni þá land at Grími, feðr mínum -, en Þorsteinn drap fyrir þér þræla tvá. Nú er þat öllum mönnum auðsýnt, at þeir hafa fallit á verkum sínum, ok eru þeir óbótamenn, ok at heldr, þótt þeir væri frjálsir menn, þá væri þeir þó óbótamenn. En fyrir þat, Steinarr, er þú hugðist ræna mundu Þorstein, son minn, landeign sinni, þeiri er hann tók með mínu ráði ok ek tók í arf eftir föður minn, þar fyrir skaltu láta laust þitt land at Ánabrekku ok hafa eigi fyrir fé. Þat skal ok fylgja, at þú skalt eigi hafa bústað né vistafar hér í heraði fyrir sunnan Langá ok vera brottu frá Ánabrekku, áðr fardagar sé liðnir, en falla óheilagr fyrir öllum þeim mönnum, er Þorsteini vilja lið veita, þegar eftir fardaga, ef þú vill eigi brott fara eða nökkurn hlut eigi halda, þann er ek hefi á lagt við þik.”

En er Egill settist niðr, þá nefndi Þorsteinn vátta at gerð hans.

Þá mælti Önundr sjóni: “Þat mun mál manna, Egill, at gerð sjá, er þú hefir gert ok upp sagt, sé heldr skökk. Nú er þat frá mér at segja, at ek hefi allan mik við lagt at skirra vandræðum þeira, en heðan af skal ek ekki af spara, þat er ek má gera til óþurftar Þorsteini.”

“Hitt mun ek ætla,” segir Egill, “at hlutr ykkarr feðga mun æ því verri er deildir várar standa lengr. Hugða ek, Önundr, at þú myndir þat vita, at ek hefi haldit hlut mínum fyrir þvílíkum svá mönnum sem þit eruð feðgar. En Oddr ok Einarr, er dregizt hafa svá mjök til þessa máls, hafa hér af fengit skapnaðar virðing.”