12. kafli - Hildiríðarsynir rægja Þórólf.

Hildiríðarsynir fóru á fund konungs ok buðu honum heim til þriggja nátta veizlu. Konungr þekkðist boð þeira ok kvað á, nær hann myndi þar koma. En er at þeiri stefnu kom, þá kom konungr þar með lið sitt, ok var þar ekki fjölmenni fyrir, en veizla fór fram it bezta. Var konungr allkátr.

Hárekr kom sér í ræðu við konung, ok kom þar ræðu hans, at hann spyrr um ferðir konungs, þær er þá höfðu verit um sumarit. Konungr sagði slíkt, er hann spurði, kvað alla menn hafa sér vel fagnat ok mjök hvern eftir föngum sínum.

“Mikill munr,” sagði Hárekr, “mun þess hafa verit, at í Torgum mundi veizla fjölmennust.”

Konungr sagði, at svá var.

Hárekr segir: “Þat var vís ván, því at til þeirar veizlu var mest aflat, ok báruð þér, konungr, þar stórligar gæfur til, er svá snerist, at þér kómuð í engan lífsháska. Fór þat, sem líkligt var, at þú vart vitrastr ok hamingjumestr, því at þú grunaðir þegar, at eigi mundi allt af heilu vera, er þú sátt fjölmenni þat it mikla, er þar var saman dregit. En mér var sagt, at þú létir allt lið þitt jafnan með alvæpni vera eða hafðir varðhöld örugg bæði nótt ok dag.”

Konungr sá til hans ok mælti: “Hví mælir þú slíkt, Hárekr, eða hvat kanntu þar af at segja?”

Hann segir: “Hvárt skal ek mæla í orlofi, konungr, þat, er mér líkar?”

“Mældu,” segir konungr.

“Þat ætla ek,” segir Hárekr, “ef þú, konungr, heyrðir hvers manns orð, er menn mæla heima eftir hugþokka sínum, hver ákúrun þat þykkir, at þér veitið öllu mannfólki, at þér þætti ekki vel vera. En yðr er þat sannast at segja, konungr, at alþýðuna skortir ekki annat til mótgangs við yðr en dirfð ok forstjóra. En þat er ekki undarligt,” sagði hann, “um slíka menn sem Þórólfr er, at hann þykkist um fram hvern mann. Hann skortir eigi afl, eigi fríðleik. Hann hefir ok hirð um sik sem konungr. Hann hefir morð fjár, þótt hann hefði þat eina, er hann ætti sjálfr, en hitt er meira, at hann lætr sér jafnheimilt annarra fé sem sitt. Þér hafið ok veitt honum stórar veizlur, ok var nú búit við, at hann myndi þat eigi vel launa, því at þat er yðr sannast frá at segja, þá er spurðist, at þér fóruð norðr á Hálogaland með eigi meira liði en þér höfðuð, þremr hundruðum manna, þá var þat hér ráð manna, at hér skyldi herr saman koma ok taka þik af lífi, konungr, ok allt lið þitt, ok var Þórólfr höfðingi þeirar ráðagerðar, því at honum var þat til boðit, at hann skyldi konungr vera yfir Háleygjafylki ok Naumdælafylki. Fór hann síðan út ok inn með hverjum firði ok um allar eyjar ok dró saman hvern mann, er hann fekk, ok hvert vápn, ok fór þat þá ekki leynt, at þeim her skyldi stefna í móti Haraldi konungi til orrostu. En hitt er satt, konungr, þótt þér hefðit lið nökkuru minna, þá er þér funduzt, at búandkörlum skaut skelk í bringu, þegar þeir sá siglingu yðra. Var þá hitt ráð tekit at ganga á móti yðr með blíðu ok bjóða til veizlu. En þá var ætlat, ef þér yrðið drukknir ok lægið sofandi, at veita yðr atgöngu með eldi ok vápnum, ok þat til jartegna, ef ek hefi rétt spurt, at yðr var fylgt í kornhlöðu eina, því at Þórólfr vildi eigi brenna upp stofu sína, nýja ok vandaða mjök. Þat var enn til jartegna, at hvert hús var fullt af vápnum ok herklæðum. En þá er þeir fengu engum vélræðum við yðr komit, tóku þeir þat ráð, sem helzt var til, drápu öllu á dreif um þessa fyrirætlan. Ætla ek þat alla kunna at dylja þessa ráða, því at fáir, hygg ek, at sik viti saklausa, ef it sanna kemr upp. Nú er þat mitt ráð, konungr, at þú takir Þórólf til þín ok látir hann vera í hirð þinni, bera merki þitt ok vera í stafni á skipi þínu. Til þess er hann fallinn allra manna bezt. En ef þú vill, at hann sé lendr maðr, þá fá honum veizlur suðr í Fjörðum. Þar er ætterni hans allt. Meguð þér þá sjá yfir, at hann gerist eigi of stórr. En fá hér sýslu á Hálogalandi í hönd þeim mönnum, er hófsmenn sé ok yðr munu með trúleik þjóna ok hér eigu kyn ok þeira frændr hafa hér áðr haft þvílíkt starf. Skulum vit bræðr vera búnir ok boðnir til slíks, sem þér vilið okkr til nýta. Hafði faðir okkarr hér lengi konungssýslu. Varð honum þat vel í höndum. Eru yðr, konungr, vandsettir hér menn yfir til forráða, því at þér munuð hér sjaldan koma sjálfir. Hér er lítit landsmegin til þess, at þér farið með her yðvarn, ok munuð þat eigi oftar gera at fara hingat með fá liði, því at hér er ótryggt lið margt.”

Konungr reiddist mjök við ræður þessar ok mælti þó stilliliga, sem hann var vanr jafnan, þá er hann frétti þau tíðendi, er mikils váru verð. Hann spurði þá, hvárt Þórólfr væri heima í Torgum.

Hárekr sagði, at þess var engi ván. “Er Þórólfr svá viti borinn, at hann mundi kunna sér at vera eigi fyrir liði yðru, konungr, því at honum mundi þess ván, at eigi skyldi allir svá haldinorðir, at þú, konungr, myndir eigi varr verða við þessi tíðendi. Fór hann norðr í Álöst, þegar er hann spurði, at þér váruð norðan á leið.”

Konungr ræddi fátt um þessi tíðendi fyrir mönnum, en fannst þat á, at hann myndi trúnað á festa þessa orðræðu, er honum var sagt. Fór konungr síðan ferðar sinnar. Leiddu Hildiríðarsynir hann virðuliga á brott með gjöfum, en hann hét þeim vináttu sinni. Þeir bræðr gáfu sér erendi inn í Naumudal ok fóru svá í svig við konung, at þeir hittu hann at öðru hverju. Tók hann jafnan vel máli þeira.