62. kafli - Egill ferr til Nóregs.

Eiríkr alspakr hét lendr maðr í Nóregi. Hann átti Þóru, dóttur Þóris hersis, systur Arinbjarnar. Hann átti eignir í Vík austr. Hann var maðr stórauðigr ok inn mesti virðingamaðr, spakr at viti. Þorsteinn hét sonr þeira. Hann fæddist upp með Arinbirni ok var þá vaxinn mjök ok þó á ungum aldri. Hann hafði farit vestr til Englands með Arinbirni.

En þat sama haust, sem Egill hafði komit til Englands, spurðust af Nóregi þau tíðendi, at Eiríkr alspakr var andaðr, en arf hans höfðu tekit ármenn konungs ok kastat á konungs eign. Ok er Arinbjörn ok Þorsteinn spurðu þessi tíðendi, þá gerðu þeir þat ráð, at Þorsíeinn skyldi fara austr ok vitja arfsins.

Ok er várit leið fram ok menn bjuggu skip sín, þeir er fara ætluðu landa í millum, þá fór Þorsteinn suðr til Lundúna ok hitti þar Aðalstein konung. Bar hann fram jartegnir ok orðsending Arinbjarnar til konungs ok svá til Egils, at hann væri flutningsmaðr við konung, at Aðalsteinn konungr gerði orðsending sína til Hákonar konungs, fóstra síns, at Þorsteinn næði arfi ok eignum í Nóregi. Aðalsteinn konungr var þess auðbeðinn, því at Arinbjörn var honum kunnigr at góðu.

Þá kom ok Egill at máli við Aðalstein konung ok sagði honum fyrirætlan sína: “Vil ek í sumar,” segir hann, “fara austr til Nóregs at vitja fjár þess, er Eiríkr konungr rænti mik ok þeir Berg-Önundr. Sitr nú yfir því fé Atli inn skammi, bróðir Berg-Önundar. Veit ek, ef orðsendingar yðar koma til, at ek mun ná lögum af því máli.”

Konungr segir, at Egill skal ráða ferðum sínum, - “en bezt þætti mér, at þú værir með mér ok gerðist landvarnarmaðr minn ok réðir fyrir herliði mínu. Mun ek fá þér veizlur stórar.”

Egill segir: “Þessi kostr þykkir mér allfýsiligr at taka. Vil ek því játa, en eigi níta. En þó verð ek fyrst at fara til Íslands ok vitja konu minnar ok fjár þess, er ek á þar.”

Aðalsteinn konungr gaf Agli kaupskip gott ok þar með farminn. Var þar á til þunga hveiti ok hunang ok enn mikit fé annat í öðrum varningi. Ok er Egill bjó skip sitt til hafs, þá réðst til farar með honum Þorsteinn Eiríksson, er fyrr var getit, er síðan var kallaðr Þóruson, ok er þeir váru búnir, þá sigldu þeir. Skilðust þeir Aðalsteinn konungr ok Egill með inni mestu vináttu.

Þeim Agli greiddist vel ferðin, kómu at Nóregi í Vík austr ok heldu skipinu inn allt í Óslóarfjörð. Þar átti Þorsteinn bú á land upp ok svá inn allt á Raumaríki. Ok er Þorsteinn kom þar til lands, þá veitti hann tilkall um föðurarf sinn við ármennina, er setzt höfðu í bú hans. Veittu Þorsteini margir lið at þessu. Váru þar stefnur til lagðar. Átti Þorsteinn þar marga frændr göfga. Lauk þar svá, er skotit var til konungs órskurðar, en Þorsteinn tók við varðveizlu fjár þess, er faðir hans hafði átt.

Egill fór til vetrvistar með Þorsteini ok þeir tólf saman. Var þangat flutt heim til Þorsteins hveiti ok hunang. Var þar um vetrinn gleði mikil, ok bjó Þor-steinn rausnarsamliga, því at gnóg váru föng til.