68. kafli - Arinbjörn geldr Agli jarðir Ljóts.

Egill fekk ógleði mikla eftir jólin, svá at hann kvað eigi orð. Ok er Arinbjörn fann þat, þá tók hann ræðu við Egil ok spurði, hverju þat gegndi, ógleði sú, er hann hafði. “Vil ek,” segir hann, “at þú látir mik vita, hvárt þú ert sjúkr eða berr annat til. Megum vér þá bætr á vinna.”

Egill segir: “Engar hefi ek kvellisóttir, en áhyggjur hefi ek miklar um þat, hversu ek skal ná fé því, er ek vann til, þá er ek fellda Ljót inn bleika norðr á Mæri. Mér er sagt, at ármenn konungs hafi þat fé allt upp tekit ok kastat á konungs eigu. Nú vil ek þar til hafa þitt liðsinni um þessa fjárheimtu.”

Arinbjörn segir: “Ekki ætla ek þat fjarri lands lögum, at þú eignaðist fé þat, en þó þykkir mér nú fét fastliga komit. Er konungsgarðr rúmr inngangs, en þröngr brottfarar. Hafa oss orðit margar torsóttar fjárheimtur við ofreflismennina, ok sátum vér þá í meira trausti við konung en nú er, því at vinátta okkur Hákonar konungs stendr grunnt, þó at ek verða svá at gera sem fornkveðit orð er, at þá verðr eik at fága, er undir skal búa.”

“Þar leikr þó minn hugr á,” segir Egill, “ef vér höfum lög at mæla, at vér freistim. Má svá vera, at konungr unni oss hér af rétts, því at mér er sagt, at konungr sé maðr réttlátr ok haldi vel lög þau, er hann setr hér í landi. Telst mér þat helzt í hug, at ek muna fara á fund konungs ok freista þessa mála við hann.”

Arinbjörn segir, at hann var ekki fúss þess. “Þykkir mér sem því muni óhægt saman at koma, Egill, kappi þínu ok dirfð, en skaplyndi konungs ok ríki hans, því at ek hygg hann vera engan vin þinn, ok þykkja honum þó sakar til vera. Vil ek heidr, at vit látim þetta mál niðr falla ok hefim eigi upp. En ef þú vill þat, Egill, þá skal ek heldr fara á fund konungs með þessi málaleitan.”

Egill segir, at hann kynni þess mikla þökk ok aufúsu ok hann vill þenna kost gjarna. Hákon var þá á Rogalandi, en stundum á Hörðalandi. Varð ekki torsótt at sækja hans fund. Var þat ok eigi miklu síðar en ræðan hafði verit.

Arinbjörn bjó ferð sína. Var þá gert ljóst fyrir mönnum, at hann ætlaði til konungs fundar. Skipaði hann húskörlum sínum tvítugsessu, er hann átti. Egill skyldi heima vera. Vildi Arinbjörn eigi, at hann færi. Fór Arinbjörn þá, er hann var búinn, ok fórst honum vel. Fann hann Hákon konung ok fekk þar góðar viðtökur.

Ok er hann hafði litla hríð dvalizt þar, bar hann upp erendi sín við konung ok segir, at Egill Skalla-Grímsson er þar kominn til lands ok hann þóttist eiga fé þat allt, er átt hafði Ljótr inn bleiki. “Er oss svá sagt, konungr, at Egill muni lög mæla um þetta, en fét hafa tekit upp ármenn yðrir ok kastat á yðvarri eigu. Vil ek yðr þess biðja, herra, at Egill nái þar af lögum.”

Konungr svarar hans máli ok tók seint til orða: “Eigi veit ek, hví þú gengr með slíku máli fyrir hönd Egils. Kom hann eitt sinn á minn fund, ok sagða ek honum, at ek ekki vilda hér í landi vistir hans af þeim sökum, sem yðr er áðr kunnigt. Nú þarf Egill ekki at hefja upp slíkt tilkall við mik sem við Eirík, bróður minn. En þér, Arinbjörn, er þat at segja, at þú svá megir vera hér í landi, at þú metir eigi meira útlenda menn en mik eða mín orð, því at ek veit, at hugir þínir standa þar til, er Haraldr er Eiríksson, fóstrson þinn, ok er þér sá kostr beztr at fara til fundar við þá bræðr ok vera með þeim, því at mér er mikill grunr á, at mér muni slíkir menn illir tiltaks, ef þat þarf at reyna um skipti vár sona Eiríks.”

Ok er konungr tók þessu máli svá þvert, þá sá Arinbjörn, at ekki myndi tjá at leita þeira mála við hann. Bjóst hann þá til heimferðar. Konungr var heldr styggr ok óblíðr til Arinbjarnar, síðan hann vissi erendi hans. Arinbjörn hafði þá ok ekki skaplyndi til at mjúklæta sik við konung um þetta mál. Skilðust þeir við svá búit.

Fór Arinbjörn heim ok sagði Agli erendislok sín. “Mun ek eigi slíkra mála oftar leita við konung.”

Egill varð allófrýnn við þessa sogu, þóttist þar mikils fjár missa ok eigi at réttu.

Fám dögum síðar var þat snemma einn morgin, þá er Arinbjörn var í herbergi sínu, - var þar þá ekki margt manna, - þá lét hann kalla þangat Egil, ok er hann kom þar, þá lét Arinbjörn lúka upp kistu ok reiddi þar ór fjóra tigu marka silfrs ok mælti svá: “Þetta fé geld ek þér, Egill, fyrir jarðir þær, er Ljótr inn bleiki hafði átt. Þykkir mér þat sannligt, at þú hafir þessi laun af okkr Friðgeiri frændum fyrir þat, er þú leystir líf hans af Ljóti, en ek veit, at þú lézt mín at njóta. Em ek því skyldr at láta þik eigi lögræning af því máli.”

Egill tók við fénu ok þakkaði Arinbirni. Gerðist Egill þá enn einteiti.