46. kafli - Hernaðr Þórólfs ok Egils á Kúrlandi.

Þeir Þórólfr ok Egill váru með Þóri í góðu yfirlæti, en þeir bjuggu um várit langskip míkit ok fengu menn til ok fóru um sumarit í Austrveg ok herjuðu ok fengu of fjár ok áttu margar orrostur. Heldu þeir ok út til Kúrlands ok lögðu þar við land með hálfs mánaðar friði ok kaupstefnu. En er því var lokit, þá tóku þeir at herja ok lögðu at í ýmsum stöðum.

Einn dag lögðu þeir at við árós einn mikinn, enda var þar mörk mikil. Þeir réðu þar til uppgöngu, ok var skipt í sveitir, tólf mönnum saman. Þeir gengu á skóginn, ok var þar ekki langt, áðr byggðin tók við. Þeir ræntu þar ok drápu menn, en liðit flýði undan, ok fengu þeir enga viðrtöku. En er á leið daginn, lét Þórólfr blása liðinu til ofangöngu. Sneru menn þá aftr á skóginn, þar sem þá váru staddir, en svá fremi mátti kanna liðit, er þeir kómu til strandar.

En er Þórólfr var ofan kominn, var Egill eigi kominn, en þá tók at myrkva af nótt, ok þóttust þeir eigi mega leita hans. Egill hafði gengit yfir skóginn ok tólf menn með honum, ok sá þeir þá sléttur miklar ok byggðir. Bær einn stóð skammt frá þeim, ok stefndu þeir þar til, ok er þeir koma þar til, hlaupa þeir í húsin inn ok urðu við enga menn varir, en tóku fé þat, er laust var. Þar váru mörg hús, ok dvalðist þeim þar lengi, en er þeir váru út komnir ok frá bænum, þá var lið komit milli þeira ok skógarins, ok sótti þat at þeim.

Skíðgarðr var hár gerr millum þeira ok skógarins. Þá mælti Egill, at þeir skyldi fylgja honum, svá at eigi mætti öllum megin at þeim ganga. Gekk Egill þá fyrst, en þá hverr at öðrum svá nær, at ekki mátti milli þeira komast. Kúrir sóttu at þeim fast ok mest með lögum ok skotum, en gengu ekki í höggorrostu. Þeir Egill fundu eigi fyrr, er þeir ganga með görðunum, en garðr gekk á aðra hönd þeim, ok mátti eigi fram komast. Kúrir sóttu eftir þeim í kvína, en sumir sóttu útan at ok lögðu spjótum ok sverðum í gegnum garðana, en sumir báru klæði á vápn þeira. Urðu þeir sárir ok því næst handteknir bk allir bundnir, leiddir svá heim til bæjarins.

Maðr sá, er bæ þann átti, var ríkr ok auðigr. Hann átti son roskinn. Síðan var um rætt, hvat við þá skyldi gera. Sagði bóndi, at honum þótti þat ráð, at drepinn væri hverr á fætr öðrum. Bóndason sagði, at þá gerði myrkt af nótt, ok mætti þá enga skemmtun af hafa at kvelja þá. Bað hann láta bíða morgins. Var þeim þá skotit í hús eitt ok bundnir. rammliga. Egill var bundinn við staf einn, bæði hendr ok fætr. Síðan var húsit læst rammliga, en Kúrir gengu inn í stofu ok mötuðust ok váru allkátir ok drukku. Egill færðist við ok treysti stafinn, til þess er upp losnaði ór gólfinu. Síðan fell stafrinn. Smeygðist Egill þá af stafnum. Síðan leysti hann hendr sínar með tönnum, en er hendr hans váru lausar, leysti hann bönd af fótum sér. Síðan leysti hann félaga sína.

En er þeir váru allir lausir, leituðust þeir um í húsin, hvar líkast var út at komast. Húsit var gert at veggjum af timbrstokkum stórum, en í annan enda hússins var skjaldþili flatt. Hljópu þeir þar at ok brutu þilit. Var þar hús annat, er þeir kómu í. Váru þar ok timbrveggir um.

Þá heyrðu þeir manna mál undir fætr sér niðr. Leituðust þeir þá um ok fundu hurð í gólfinu. Luku þeir þar upp. Var þar undir gröf djúp. Heyrðu þeir þangat manna mál. Síðan spurði Egill, hvat manna þar væri. Sá nefndist Áki, er við hann mælti. Egill spurði, ef hann vildi upp ór gröfinni. Áki segir, at þeir vildu þat gjarna. Síðan létu þeir Egill síga festi ofan í gröfina, þá er þeir váru bundnir með, ok drógu þar upp þrjá menn.

Áki sagði, at þat váru synir hans tveir ok þeir váru menn danskir, höfðu þar orðit herteknir it fyrra sumar. “Var ek,” sagði hann, “vel haldinn í vetr. Hafða ek mjök fjárvarðveizlur búanda, en sveinarnir váru þjáðir ok unðu því illa. Í vár réðum vér til ok hljóp um á brott ok urðum síðan fundnir. Várum vér þá hér settir í gröf þessa.”

“Þér mun hér kunnigt um húsaskipan,” segir Egill. “Hvar er oss vænst á brott at komast?”

Áki sagði, at þar var annat skjaldþilit. “Brjótið þér þat upp. Munuð þér þá koma fram í kornhlöðu, en þar má út ganga, sem vill.”

Þeir Egill gerðu svá, brutu upp þilit, gengu síðan í hlöðuna ok þaðan út. Niðamyrkr var á. Þá mæltu þeir förunautar, at þeir skyldi skunda á skóginn.

Egill mælti við Áka: “Ef þér eru hér kunnig hýbýli, þá muntu vísa oss til féfanga nökkurra.”

Áki segir, at eigi myndi þar skorta lausafé. “Hér er loft mikit, er bóndi sefr í. Þar skortir eigi vápn inni.”

Egill bað þá þangat fara til loftsins, en er þeir kómu upp í riðit, þá sá þeir, at loftit var opit. Var þar ljó3 inni ok þjónustumenn ok bjuggu rekkjur manna. Egill bað þá suma úti vera ok gæta, at engi kæmist út. Egill hljóp inn í loftit, greip þar vápn, því at þau skorti þar eigi inni, drápu þar menn alla, þá er þar váru inni. Þeir tóku sér allir alvæpni. Áki gekk til, þar er hlemmr var í gólfþilinu, ok lauk upp, mælti, at þeir skyldi þar ofan ganga í undirskemmuna. Þeir tóku sér ljós ok gengu þangat. Váru þar féhirzlur bónda ok gripir góðir ok silfr mikit. Tóku menn sér þar byrðar ok báru út. Egill tók undir hönd sér mjöðdrekku eina vel mikla ok bar undir hendi sér. Fóru þeir þá til skógar.

En er þeir kómu í skóginn, þá nam Egill stað ok mælti: “Þessi ferð er allill ok eigi hermannlig. Vér höfum stolit fé bónda, svá at hann veit eigi til. Skal oss aldregi þá skömm henda. Förum nú aftr til bæjarins ok látum þá vita, hvat títt er.”

Allir mæltu því í mót, sögðu, at þeir vildu fara til skips. Egill setr niðr mjöðdrekkuna. Síðan hefr hann á rás ok rann til bæjarins. En er hann kom heim til bæjarins, þá sá hann, at þjónustusveinar gengu frá eldaskála með skutildiska ok báru inn í stofuna. Egill sá, at í eldahúsinu var eldr mikill ok katlar yfir. Gekk hann þangat til. Þar höfðu verit stokkar stórir fluttir heim ok svá eldar gervir, sem þar er siðvenja til, at eldinn skal leggja í stokks endann, ok brennr svá stokkrinn. Egill greip um stokkinn ok bar heim til stofunnar ok skaut þeim endanum, er logaði upp undir ufsina ok svá upp í næfrina. Eldrinn las skjótt tróðviðinn. En þeir, er við drykkjuna sátu, fundu eigi fyrr en loginn stóð inn um ræfrit. Hljópu menn þá til duranna, en þar var ekki greiðfært út, bæði fyrir viðunum, svá þat, at Egill varði dyrrnar. Felldi hann menn bæði í durunum ok úti fyrir durunum. En þat var svipstund ein, áðr stofan brann, svá at hon fell ofan. Týndist þar lið allt, er þar var inni, en Egill gekk aftr til skógarins, fann þar förunauta sína. Fara þá allir saman til skips. Sagði Egill, at mjöðdrekku þá vill hann hafa at afnámsfé, er hann fór með, en hon var reyndar full af silfri.

Þeir Þórólfr urðu allfegnir, er Egill kom ofan. Heldu þeir þegar frá landi, er morgnaði. Áki ok þeir feðgar váru í sveit Egils. Þeir sigldu um sumarit, er á leið, til Danmarkar ok lágu þar enn fyrir kaupskipum ok ræntu þar, er þeir kómust við.