45. kafli - Þórir hersir nær sætt fyrir Egil.

Egill fór nú um nóttina ok leitaði þar til, er skipin váru, en hvar sem hann kom til strandar, þá var þar allt menn fyrir. Hann fór nótt þá alla ok fekk hvergi skip.

En er lýsa tók, var hann staddr á nesi nökkuru. Hann sá þá ey eina, ok var þar sund í milli ok furðuliga langt. Þá var þat ráð hans, at hann tók hjálminn, sverð ok spjót ok braut þat af skafti ok skaut því á sæ út, en vápnin vafði hann í yfirhöfn sinni ok gerði sér af bagga ok batt á bak sér. Þá hljóp hann á sund ok létti eigi fyrr en hann kom til eyjarinnar. Hon hét Sauðey ok var ekki mikil ey ok hrísótt. Þar var í fénaðr, naut ok sauðir, ok lá þat til Atleyjar. En er hann kom til eyjarinnar, vatt hann klæði sín. Þá var dagr ljóss ok sól farin.

Eiríkr konungr lét rannsaka eyna, þegar ljóst var. Þat var seint, er eyin var mikil, ok fannst Egill eigi. Var þá farit á skipi til annarra eyja at leita hans.

Þat var um kveldit, at tólf menn reru til Sauðeyjar at leita Egils, en þó váru margar eyjar nær. Hann sá skipit, er fór til eyjarinnar, en níu gengu upp ok skiptu leitum. Egill hafði lagizt niðr í hrísit ok falst, áðr skipit kom at landi.

Nú gengu þrír í hverja leit, en þrír gættu skips. Ok er leiti bar í milli þeira ok skipsins, þá stóð Egill upp ok gekk til skipsins. En þeir, er skipsins gættu, fundu eigi fyrr en Egill var kominn at þeim. Hann hjó einn þegar banahögg, en annarr tók á rás, ok var þar at hlaupa á brekku nökkura. Egill hjó eftir honum ok af fótinn. En einn hljóp á skipit ok stakk við forkinum, en Egill dró at sér festina ok hljóp út á skipit, ok skiptust þeir eigi lengi höggum við, áðr Egill drap hann ok rak hann útbyrðis. Þá tók hann árar ok reri á brott skipinu. Fór hann þá nótt alla ok daginn eftir ok létti eigi fyrr en hann kom til Þóris hersis. En Ölvi ok förunauta hans lét konungr fara í friði af þessum sökum.

En þeir menn, er í Sauðey váru, þá váru þeir þar margar nætr ok drápu fé til matar sér, tóku eld ok gerðu seyði. Þeir gerðu svá mikit, at sjá mátti heim, lögðu þá eld í ok gerðu vita. En er þat var sét, þá var róit til þeira. Konungr var þá í brott. Fór hann þá til annarrar veizlu.

Þeir Ölvir kómu fyrr heim en Egill, ok váru þeir Þórir ok Þórólfr nýkomnir heim frá brullaupinu. Ölvir sagði tíðendi, dráp Bárðar ok þá atburði, er þar höfðu orðit, en hann vissi ekki til ferða Egils, ok var Þórólfr allókátr ok svá Arinbjörn. Þótti þeim sem hann myndi eigi aftr koma. En eftir um morgininn kom Egill heim. En er Þórólfr varð þess víss, þá stóð hann upp ok gekk til fundar við Egil ok spurði, með hverjum hætti hann hefði undan komizt ok hvat til tíðenda hefði orðit í för hans. Þá kvað Egill vísu:

Svá hefk leystsk ór Lista
láðvarðaðar garði,
né fágak dul drjúgan,
dáðmildr ok Gunnhildar,
at þrifreynis þjónar
þrír nakkvarir Hlakkar
til hásalar Heljar
helgengnir för dvelja.

Arinbjörn lét vel yfir þessum verkum, sagði föður sinn skyldan vera til at sætta hann við konung.

Þórir segir: “Þat mun vera mál manna, at Bárðr hefði verðleika til þess, er hann var drepinn, en þó er Agli of mjök ættgengt at sjást of lítt fyrir at verða fyrir reiði konungs, en þat verðr flestum mönnum þungbært. En þó mun ek koma þér í sætt við konung at sinni.”

Þórir fór á fund konungs, en Arinbjörn var heima ok kvað eitt skyldu yfir þá líða alla. En er Þórir kom á fund konungs, þá bauð hann boð fyrir Egil, bauð festu sína, en dóm konungs. Eiríkr konungr var inn reiðasti, ok var óhægt ráðum við hann at koma.

Konungr mælti ok kvað þat mundu sannast, er faðir hans hafði sagt, at seint myndi mega tryggja þá frændr, bað Þóri svá til haga, - “þótt ek gera sætt nökkura, at Egill sé ekki langvistum í mínu ríki. En sakar þín, Þórir, mun ek fé taka fyrir menn þessa.”

Gerði konungr fésekð slíka, sem honum sýndist, en Þórir galt allt. Fór hann þá heim.